Argentinië heeft op enige wijze mij altijd gefascineerd. Het is een onverwacht groot land. Qua oppervlakte is het bijna net zo groot als India (2.780.400 km2 versus 2.973.190 km2). Alleen wonen er niet 1,3 miljard mensen maar slechts 44 mln. Voorwaar een prima uitgangspunt om een rondreis door het land te maken zonder de hinder van overbevolking en milieuproblematiek. Bijna een derde van de bevolking woont in de grote metropool Buenos Aires dat ook wel het Parijs van het zuidelijk halfrond wordt genoemd. Zuid-Amerika is wat hardlopen betreft een vrij onontgonnen gebied voor mij. Ik had in mei 2016 de prachtige marathon van Rio de Janeiro gedaan (een echte aanrader overigens) en verder op Oudjaarsdag 2013 de gezellige Silvester Run van São Paulo (een 15 km-loop), maar voor het overige is de kaart nog geheel leeg.
Op 11 juni j.l. heb ik deelgenomen aan een fraaie streekloop in het zuidwesten van Nederland: de Brabantse Wal-marathon. Oorspronkelijk stond deze loop niet op m’n loopkalender van 2017 maar door verschuivingen op m’n loopkalender kwam in juni een plaatsje vrij voor een marathon/trail of ultra en de Brabantse Wal-marathon leek me een goede kandidaat. Het bleek een schot in de roos te zijn, want het was prachtige streekloop door een gebied dat in de Tachtigjarige Oorlog tegen Spanje (1568-1648) een belangrijke rol heeft gespeeld. Als bij een loopevenement de ingrediënten sport, cultuur (geschiedenis) en natuur samengebracht kunnen worden, dan kan zo’n loop voor mij niet meer stuk. Zo ook nu.
Zelden heeft een start van een marathon mij zo getroffen als die van Mumbai, of Bombay zoals ik vroeger op de lagere school heb geleerd. De start was in het zuiden van het schiereiland Mumbai waar veel koloniale gebouwen staan. De Engelsen hebben tussen pakweg 1880 en 1940 werkelijk alles uit de kast gehaald om hun parel van het Britse Rijk zo fraai mogelijk te maken. Er werden verschillende bouwstijlen toegepast en ook gemixt met Indische bouwkunst.
Ik mag graag in Spanje lopen, is het niet op het vaste land, danwel op een van de eilanden. In de voorgaande drie jaren heb ik deelgenomen aan de Transgrancanaria op Gran Canaria en nu was het aan de beurt aan het andere grote eiland van het eilandenarchipel de Balearen.
Het is altijd een feest om terug te komen op een plek waar je al eens eerder bent geweest en waar je het erg naar de zin hebt gehad. Zo ook bij Rio de Janeiro. Hier was ik begin 2014, kort na de jaarwisseling enige dagen geweest, waarna ik een schitterende rondreis maakte door Brazilië. In mijn eerste bezoek had ik op eigen gelegenheid een halve marathon gelopen langs de vier toppers van de stad: de berg Corcovado met het imposante Christus de Verlosserbeeld, de Suikerbroodberg (Morro Pãu de Açucar) en de wereldberoemde stranden Ipanema en Copacabana. Het was een enerverende loop, niet in het minst omdat tijdens de loop een met een mes bewapende favela-vent mij probeerde te beroven. Zijn poging mislukte overigens. Maar goed. Ergens was het wel goed dat dit gebeurde, want ik was nu een stukje wijzer geworden. In en nabij de grote steden moet je nooit alleen op straat rondlopen. De mensen aan de onderkant van de samenleving zijn slechts bezig met overleven en dan zijn deze praktijken wel te begrijpen. Dit was gelukkig de enige dissonant gedurende m’n drieweekse rondreis door Brazilië en ik kom daarom graag weer terug in dit immense land met zijn prachtige natuurwonderen en gemoedelijke mensen. De marathon van Rio vormde daarom een prima aanleiding om dat weer eens te doen.