De fraaie Swiss Alpine Marathon: een Zwitserse topper
Sinds 2007 loop ik vrijwel jaarlijks in de zomermaanden ergens in de Alpen een bergmarathon. Het is een van de subseries uit m’n totale marathonprogramma zoals de Europese hoofdstedenreeks en de ‘kleine eilandenreeks’ in de Middellandse Zee en de Noordzee. Ik had in 2001 en in 2009 al in Val de Travers (in het uiterste westen van Zwitserland) een marathon gedaan, Liechtenstein in 2007 en Zermatt (langs de Matterhorn) in 2010. Het waren stuk voor stuk erg fraaie marathons met elk een eigen uniek element. Zo biedt de Val de Travers marathon een spectaculair uitzicht bovenop een berg. Je staat dan aan de rand van een 200 – 300 meter loodrechte rotswand die de vorm heeft van een halve cirkel en met een doorsnede van ongeveer een kilometer. Je waant je haast aan de krater van een grote vulkaan. De marathons van Liechtenstein en Zermatt lijken vrij sterk op elkaar. Het marathonparcours gaat over grote delen van beboste bergen met af en toe een dorpje voor de afwisseling. Bij de Liechtenstein marathon biedt de top van de eerste berg een prachtig uitzicht over het dal waar de Bovenrijn met grote bochten naar binnen kronkelt. De finish van de Zermatt marathon is spectaculair. De laatste paar kilometers gaan nogal steil omhoog. Wandelen is voor vlakkelandlopers als ik vrijwel onontkoombaar. Het parcours loopt een kilometer langs een tandradbaan van een Zwitserse spoorwegmaatschappij omhoog. Rechts staan hekwerken en vangnetten om lopers voor een onfortuinlijke val van enkele honderden meters te behoeden. Op de achtergrond is bij helder weer –en dat hadden we toevallig die dag- de kromme spitse top van de Matterhorn zichtbaar. Maar hoe zou de Swiss Alpine marathon zijn? Ik kon me er geen goed beeld bij voorstellen. Waarschijnlijk zou hij wel lijken op de Liechtenstein marathon omdat deze marathons hemelsbreed ca 50 km van elkaar zijn verwijderd. Hoe anders zou hij blijken te zijn….
Op donderdagochtend even na half elf togen m’n huisgenoot Leon en ik op pad. De huurauto (een fonkelnieuwe Ford Fiesta) was afgeladen vol met bagage. Wat voor een berg zooi neemt een mens toch mee als hij gaat kamperen! Het was maar goed dat er geen derde loper in de auto zat. De heenreis liep voorspoedig tot aan Ludwigshaven (ter hoogte van Saarland). Vanaf deze plek werd de snelweg in feite een grote bouwput. De ene na de andere Baustelle diende zich aan. In plaats van 140 – 150 km per uur te kunnen rijden, reden we amper de helft daarvan. Om ca 23.00 uur kwamen we op onze bestemming aan, een kleine stikdonkere camping in Davos Glaris. In het licht van de koplampen van de auto zetten we de tent provisorisch -dat wil zeggen met een zo min mogelijk aantal tentharingen- op. De tentharingen moesten met een hamer de steenrijke bodem ingeslagen worden en het kwam ons voor dat de overige campinggasten onze al te uitbundige timmerpartijen zo laat in de nacht maar matigjes zouden kunnen waarderen. Toen we klaar waren, namen we nog even tijd voor een traditie die ik al jaren hooghoud na een lange autorit bij een marathontrip: een goed glas gevuld met goudgeel vocht en een witte kraag.
| |
|
De volgende ochtend was het prima weer. De zon scheen volop en het was vrijwel windstil. Om dan buiten voor de tent relaxt te kunnen ontbijten met croissants e.d. is heerlijk. Ons programma voor die dag bestond uit het ophalen van de startnummers en het maken van een bergwandeling in de omgeving. Onze camping had hiervoor een aantrekkelijk package. Gasten konden voor een deposit (een soort statiegeld) van 10 Zwitserse Frank een kaart krijgen waarmee in ons dal (ca 15 km lang) gratis gebruik kon worden gemaakt van de skiliften en de trein of bus. We maakten ’s middags een bergwandeling op de Rinerhorn. Hoewel deze berg niet erg hoog was: 2.549 m, bood hij vanaf de top een fraai panoramisch uitzicht op Davos en omgeving. Ook bijzonder was onze off the road afdaling over de steile berghelling met al zijn stenen en begroeiing. Het was wel goed uitkijken waar je je voet neerzette. Een keer je voet flink verzwikken en de marathon of de 30 km race was voorbij.
We kwamen tegen het einde van de middag net op tijd op de camping terug om in de tent te schuilen voor een naderende onweersbui. Harde windstoten rukten aan de tent. Het was maar goed dat ik die ochtend de tent goed had verankerd en alle tentharingen en scheerlijnen had gebruikt, want de tent had de onweersbui naar alle waarschijnlijkheid anders niet doorstaan. Gelukkig duurde de bui maar kort. Een uur later was het weer droog en konden we met de trein weer naar het centrale deel van Davos (Davos Platz) om daar in een restaurant een hap te gaan eten. Het liep echter allemaal anders dan we hadden gedacht. Het bleek dat de laatste trein naar ons dorp (Davos Glaris) nog geen uur later (half tien!) zou vertrekken. Een Thaise eetkraam van de zomermarkt in Davos bood gelukkig uitkomst. Daardoor hadden we zelfs nog tijd om even een rondgang op de zomermarkt van Davos te maken. Om even voor half tien waren we weer op het station. Daar bleek dat we de dienstregeling verkeerd hadden begrepen en dat al geen trein meer reed naar ons dorp. Gelukkig waren nog twee spoorwegmedewerkers aanwezig die aangaven dat tot half twaalf nog bussen reden naar ons dorp. Dus hadden we opeens weer volop tijd voor de zomermarkt met zijn attracties en (voor mij veel belangrijker) goudgeel vocht met witte kragen.
| |
|
Zaterdagochtend om ca 6.00 uur hoorde ik in m’n halfslaap wat gestommel van Leon die vroeg moest opstaan voor zijn 30 km race. Zijn start in Davos was al vroeg: 7.00 uur. Ikzelf had nog royaal de tijd om te kunnen liggen. Mijn start was pas om 11.30 uur in Bergün, een dorpje op ca 30 km afstand van Davos. M’n beide buren in trekkerstentjes op de camping waren ook marathonlopers. De een was een wat oudere Zwitser (begin zestig) en de andere een Duitser van midden veertig uit Berlijn. De Zwitser had het marathonlopen pas kort geleden ontdekt. Hij was daarover razend enthousiast geworden en wilde binnen en net buiten Europa nog de nodige marathons doen. De Duitser had ook al diverse marathons gedaan en zelfs al eens een 78 km, maar had de conclusie getrokken dat ultralopen toch niet ‘zijn ding was’. Marathons lopen daarentegen vond hij fantastisch. Met de trein vertrokken we gezamenlijk naar Bergün. Of het toeval was of niet, bij het station kwam ik Leon tegen. Hij had heel stabiel gelopen en kwam met een nette 2.20.20 over de finish. Ik haastte me naar het startvak van de marathonlopers van 10.30 uur. Volgens mijn startnummer bleek ik te zijn ingedeeld in de eerste groep lopers: lopers met een finishtijd korter dan vijf uur. Ik vond het prima zo. Een uur lang in Bergün nutteloos rondhangen was toch maar tijdverspilling. Ik rende door de hoofdstraat van Bergün tussen de lopers van de 78 km race naar m’n startlocatie en kwam net op het moment aan dat de achterhoede van het deelnemersveld in beweging kwam. Dat was de ultieme vorm van het ‘just in time’ principe. De weersvoorspelling voor die dag was helaas niet onverdeeld gunstig. “Es wurde über den Tag einige Schauer und Gewitter geben.“ Die eerste regenbui kwam al rap. Binnen een uur na de start begon het al zachtjes te regenen. Gelukkig had ik ook een trainingsjack bij me. Deze had ik eerst nog om m’n middel gebonden, maar toen het ophield met zachtjes te regenen vond ik het wel raadzaam om het jack aan te doen. De regenbui was overigens niet constant. Er zaten ook droge periodes tussen.
| |
|
Wat bijzonder van regenbuien in de bergen is dat de wolken veelal laag langs de berghellingen scheren. Zo kunnen ze je plotseling in nevelen hullen en zo heb je opeens vrij uitzicht. Deze afwisseling was toch wel fraai. Een omgeving waarbij de silhouetten van bomen door de wolkennevel vervagen, heeft ook iets mystieks. Het is als het hardlopen op een sombere novemberochtend door het bos. Met dit afwisselende wolkenspel kwam ik aan de top van de eerste berg. Rechts voor mij zag ik opeens een gletscher. Hij was nog net geheel zichtbaar voordat een nieuwe wolk het zicht zou benemen. Snel nam ik nog een paar laatste foto’s. Daarna hield m’n camera ermee op. De eerste batterij was namelijk leeg. Een reservebatterij zat in m’n heuptas, maar om een batterij te gaan wisselen in wind en regen leek me geen goed idee. Op de top van onze eerste berg (2.632 m hoogte) zag ik een bergstation -de Keschhütte- met fraai uitzicht op de gletscher. Dat was een goed punt om de batterij te gaan wisselen. Ik was blij om even te kunnen schuilen voor wind en regen. Er waren daar veel marathonlopers aanwezig en ook veel lopers van de 78 km race. Ik vond het ook opvallend dat ik bij deze marathon vrijwel nergens alleen liep. Er waren continu lopers in m’n nabijheid. Bij de andere Zwitserse marathons was dat wel anders. Daar kon ik kilometers alleen lopen zonder dat ik andere lopers zag. Mijn ruimhartige fotograferen van omgeving en details was daar veelal debet aan. Maar bij de Swiss Alpine leidde mijn fotografieacties niet tot solitair rennen. Er moest een andere verklaring zijn. De Swiss Alpine marathon met meerdere loopafstanden en twee startgroepen voor de marathon was duidelijk een marathon van een aanzienlijk groter kaliber dan andere Zwitserse marathons. Dat was ook te merken aan de inrichting van de verzorgingsposten. Deze waren grote stevige tenten met een goed assortiment aan eet- en drinkwaren. Naast water en sportdrank was ook vrijwel overal warme thee, warme bouillon, cola, banaan, sinaasappel en broodjes voorhanden.
| |
|
| |
|
De regenbui en wolken trokken weer rap weg en nu kon ik echt fraaie foto’s van de gletscher maken. De lucht trok open en werd overwegend blauw. Dat was precies op tijd. Het dal waarin ik nu liep was diep en weids. De verspreide wolken die er nu nog waren gaven een prachtig lichtspel op de berghellingen. Heldergroene zonnige bergweiden afgewisseld met vrijwel zwarte ‘inktvlekken’ door de wolkenschaduwen. Op dit stuk heb ik werkelijk juweeltjes van foto’s kunnen maken. Vooral het inzoomen op groepen lopers op een smal trailpad ver voor mij, op klaterende bergstroompjes, kale bergtoppen, op grazende koeien met hun karakteristieke koebellen om hun nek, gaf een prachtig resultaat. Een paar foto’s staan me goed bij. Deze heb ik overigens kort na elkaar kunnen nemen. Bij een foto kom ik bij een blauw spiegelend bergmeertje met lage ronde groene grasheuvels waar lopers in hun kleurige looptenues overheen lopen. Op de achtergrond zie je de hoge, kale grijze bergtoppen van het Alpenmassief. Even daarna zoom ik in op lopers die nu de tweede, hogere berghelling (de Sertigpass, 2.739 m) nemen. Wat zijn ze toch nietig vergeleken met de reus van een berg die ze moeten opgaan! Ook één foto van zo’n ‘Milka-dame’ is een prachtige shot geworden. Het is een jonge voskleurige koe die prachtig in het vacht zit en een traditionele koebel om de nek heeft. De koe kijkt mij van opzij nieuwsgierig aan. Een andere topper is een foto genomen op een puinhelling vol met grote grijze basaltkeien waar lopers over een smalle trail moeten lopen en waar plaatselijk nog sneeuw ligt. De berghelling is heel schuin en doet onherbergzaam aan. Hier moet je niet in een zomers loopkloffie lopen als de weergoden je wat minder gunstig gezind zijn. Gelukkig was het rustig en zonnig weer toen ik daar liep.
| |
|
| |
|
Vanaf de Sertigpass begon de grote afdaling naar de finish, ook al was dat nog 19 km te gaan. Eerst liepen we weer door een lange groene vallei met bergbeekjes. Ook deze vallei lag boven de boomgrens en was dus erg open. Pas aan het einde van de vallei kwamen we weer in de ‘bewoonde wereld’ terecht. Het parcours leek nu sterk op dat van Liechtenstein. We passeerden dorpjes, grote Zwitserse chalets met uitbundig bloeiende balkons en bruin geteerde boerenschuren in de alpenweiden. De laatste 10 km voor Davos waren prettig om te doen. We liepen met een groep van ca acht lopers kort achter elkaar door een smal bospad dat continu van hoogte veranderde. Dan was het weer 10 meter stijgen en dan weer dalen. Onze groep had het tempo er goed in en we denderden als een niet te stoppen goederentrein langs allerlei wandelende lopers. Een machtig gevoel gaf dat! Tegen het einde van de marathon trok de lucht weer dicht. Ik hoopte toch nog droog de finishlijn te kunnen halen, maar die hoop was ijdel. Even voor binnenkomst van Davos vielen al de eerste druppels. Leon kwam ik bij ingang van Davos tegen. Hij rende met me mee tot bij de ingang van het sportpark waar de finish was. Gedurende de laatste paar honderd meter van het parcours viel de regenval nog wel mee, maar daarna hield het weer op met zachtjes te regenen. Soderju wat kan het daar plenzen! Maar gelukkig waren op het sportpark allerlei tenten en stands opgebouwd waar we konden schuilen. Daar heb ik gelukkig een andere marathontraditie in ere kunnen houden: een fraaie fotoshot van een tevreden Bark met een glimmende plak om zijn nek en een goed glas bier in zijn hand. Dat zijn toch wel de betere momenten van het leven! De Bark zette overigens een niet zo’n erg snelle tijd neer op de marathon. In een tijd van 6.43.21 kwam ik over de finish. Daarmee bezette ik plaats 712 van de 805 mannen die deze marathon hadden gedaan. Ik denk dat het maken van 837 foto’s tijdens de marathon ook wel een paar minuutjes extra tijd heeft gekost. De snelste man kwam overigens in een tijd van 3.11.00 over de finish en de snelste dame in 3.53.39. Op zich lijken mij dat geen gekke tijden voor een parcours met 1.720 meters omhoog en 1.550 meters omlaag over smalle trailpaadjes met keien.
| |
|
| |
|
Terugkijkend mag ik zeggen dat deze marathon toch wel een van de toppers uit m’n verzameling is. Alles zat mee. Dat gedurende de marathon een paar druppels vallen, deert niet. Het is eigenlijk wel goed zo. Een zonovergoten marathon zou wellicht veel zwaarder zijn geweest en had veel minder mooiere vergezichten gegeven dan met wolken die een mooi lichteffect in de valleien geven. Ook de organisatie kan ik een dikke pluim geven. Je kunt merken dat hier een organisatie aan het werk is die staat als een huis/Zwitsers chalet, op moeiteloze routine draait en op alles is voorbereid. Het is Zwitserse precisie ten top.
| |
|
| |
|
Mijn Schwyzerdütsch is heel beperkt, maar toch wil ik een poging wagen voor een kort Zwitsers bedankje:
Gruezi Schwiets, messi und adee!
(Dag Zwitserland, bedankt en tot ziens!)
Raymond
Link naar fotoalbum