De marathon van Liechtenstein (relaas van een rennende duizendpoot)
Liechtenstein, wat moet je je daarbij voorstellen? Het is een dwergstaatje ingeklemd tussen Oostenrijk en Zwitserland. Ik kende van dat land slechts de hoofdstad van naam: Vaduz (Vadoets op zijn Duits uitgesproken met de klemtoon op de laatste lettergreep). Liechtenstein is ca 20 km lang en ca 10 km breed. De westgrens met Zwitserland wordt de grens bepaald door de Rijn. Het huidige inwoneraantal is ca 30.000. De oostgrens met Oostenrijk loopt via bergrichels. Kortom het ministaatje heeft zelfs natuurlijke grenzen. Op de Duitse marathonwebsite had ik gezien dat in Liechtstenstein een marathon werd georganiseerd. Het bleek zelfs een heuse bergmarathon te zijn want het parcours stijgt in totaal ca 1.800 meter. De eerste stijging komt na 20 km en is bijna 1.100 meter, de tweede stijging komt na 35 km en is ca 500 meter. Verder zijn er nog twee kleinere klimmetjes van ca 100 meter. Verder liep volgens de informatie van de website een belangrijk deel van het parcours over bergpaden. Kortom dit was behoorlijk iets anders dan een stadsmarathon.
Op donderdagmiddag even voor vijf uur toog ik op pad. Ik had een vlucht geboekt naar het Kloten vliegveld bij Zürich. Jawel, het woord kloten mag in dit geval met een hoofdletter worden geschreven zonder dat men daar een waardeoordeel aan hoeft te verbinden. Het vliegveld ligt namelijk dichtbij het dorp Kloten. Zo punctueel de Zwitsers heten te zijn, het vliegtuig van Swiss International Airlines had bijna twee uur vertraging. De reden hiervan lag in de 'atmosferische omstandigheden onderweg'. Het vertrek was nu gepland om 21.30 uur. Het vertraagde vertrek kon ik overigens prima opvullen. Ik was nog bezig met het marathonverslag van Hong Kong en die kon ik nu mooi verder ter hand nemen. In de bomvolle wachtruimte bij de gate waren geen elektriciteitsaansluitingen. Ik vroeg aan een baliemedewerker of bij hem ergens een stopcontact aanwezig was. En jawel, naast zijn computer was nog een contactpunt vrij. Met het snoer en de trafo bij hem op baliewand heb ik daar staande aan een hoge desk anderhalf uur zitten tikken. Twee (kennelijk) zakenmannen besloten eveneens staande te gaan werken. Bij aankomst in Zwitserland bleek nog een BN-er te zijn meegereisd. Voormalig minister Pronk (thans werkzaam als functionaris voor de VN-vluchtelingenraad) stond tezamen met een jongedame bij een lopende band van de bagageruimte.
| |
|
Om even voor middernacht stond ik buiten bij het Hauptbahnhof Zürich. Het was mooi weer en nog warm. Ik besloot naar m'n hostel te wandelen via een toeristische route langs het riviertje de Sihl. De afstand bleek toch langer dan ik had gedacht. Bijna anderhalf uur later kwam ik op de plaats van bestemming aan. De volgende ochtend was het een mooi weer. Overwegend zonnig met hier en daar een wolk. Op het station nam ik een retourkaartje naar de grensplaats Sargans. Vandaar nam ik de bus van 'Liechtenstein Bus' naar Vaduz. In de naast Vaduz liggende plaats Schaan lag een ander hostel. Daar hoopte ik onderdak te kunnen vinden, want ik was op de bonnefooi naar Schaan toe gegaan. Bij aankomst om ca 13.00 uur bleek de receptie nog dicht te zijn. Deze werd weer vanaf 17.00 uur bemand. Ik liet m'n reisbagage achter en besloot in het dorp even verderop, Bendern, m'n startbewijs vast op te halen. Het uitgiftepunt was in het gebouw van een groot bedrijvencomplex gevestigd net buiten Bendern. Bij aankomst bleek dat vanaf eveneens 17.00 uur de inschrijving geopend zou worden. Weer pech. Nu besloot ik maar een wandeling te maken naar Bendern en daar een late lunch te nemen. Het weer was inmiddels aan het veranderen. De lucht betrok. Wolken pakten zich samen en het begon zachtjes te regenen. Weer even later hield het op met zachtjes te regenen. Nu kwam het met bakken tegelijk naar beneden. Ik was blij een paraplu bij me te hebben voor de terugwandeling naar het inschrijvingspunt. De inschrijving was gelukkig snel geregeld en het hostel even later ook.
| |
|
De volgende ochtend begon de dag bewolkt. Ik vreesde hetzelfde weerbeeld te krijgen als de vorige dag. Dat zou een domper zijn op m'n fotoplannen. Deze marathon zou op fotogebied een soort ‘Wiedergutmachung' worden van de Alpenmarathon van Val de Travers in het uiterste westen van Zwitserland vlakbij het meer van Neuchatêl in augustus 2000. Destijds liep ik nog marathons zonder foto's te maken. Daar heb ik naderhand erg veel spijt van gehad, en speciaal op die marathon want de route was werkelijk prachtig en het uitzicht op de top van de berg was op de toen zonovergoten dag adembenemend mooi. Uitgaande dat ezels slechts eenmaal plegen te stoten aan dezelfde steen, had ik me nu bewapend met een fototoestel met een volle accu en een vrijwel lege geheugenkaart. Dat betekende dat het nu moest gaan gebeuren. Alleen de weergoden nog. Een man van de organisatie had gelukkig goed nieuws. Die ochtend kwam de föhn (een warme valwind over de bergen) uit het zuiden en deze zou opklaringen brengen. En jawel, in het zuiden brak de lucht open. Dit leverde mooie plaatjes op van bergen waarvan de toppen al in de zon lagen. Om 9.00 uur klonk het startschot en zette het deelnemersveld van ca 1.200 personen zich in beweging. Het eerste deel van de route liep over de doorgaande weg naar Schaan. Vlak voor Schaan boog het parcours rechtsaf naar de Rijn toe. De Rijn is daar niet bevaarbaar en ligt vol met keien. Ik schat dat de gemiddelde diepte daar nog geen meter zou zijn.
Na ongeveer 7 km over de dijk langs de Rijn (kennelijk komt in het voorjaar veel smeltwater vrij) te hebben gelopen boog het parcours af naar Vaduz. Na Vaduz ging het parcours via slingerende bospaden en kronkelende alpenweggetjes ca 1.100 omhoog naar de top. Gedurende het stijgende deel kwam ik een bekende tegen uit de Road Runnerswereld: Lenie Vonk, de vrouw van voormalig sportmasseur aan de Erasmus Universiteit: John de Visser. Op het stijgende stuk werd vrijwel alleen gewandeld door de marathondeelnemers óók door de Liechtensteiners zelf. Voor een Hollandse polderjongen als ik, die alleen op vlak parcours loop, is het een prima excuus om ook te gaan wandelen. Het hart en de longen van een plattelander zijn namelijk niet berekend op het leveren van prestaties in een bergachtige omgeving.
| |
|
| |
|
Bovenaan de top heeft men een prachtig uitzicht over de aanslingerende Rijn die door een bergengte het dal binnenstroomt. Aan de andere zijde van de bergtop was een prachtig vergezicht over een fraai groen dal met Tiroler huisjes. Op een lager gelegen plek stonden ze samen gegroepeerd als in een dorp. Elders waren ze als lintbebouwing langs een weg gebouwd. Het dal was prettig afwisselend gestoffeerd met donkere bosschages, bloeiende alpenweiden waarin koeien met klingelende koebellen rondliepen en kale weerbarstige bergtoppen. Het rennen naar beneden ging prima. Het parcours liep met een grote lus door het dal tegen de wijzers van de klok in. Aan de overzijde zag ik andere deelnemers over de weg rennen. Even voorbij het 25-km-punt was de finish voor de ‘half marathon plus’. Daar stonden mensen enthousiast de finishende deelnemers op te wachten. Helaas, dit was nog niet voor mij weggelegd. Ik had nog een behoorlijk stuk te gaan.
De route ging nu door een Pflanzenschutzgebiet. Daar heb ik de pet van een botanicus opgezet en heb diverse alpenplanten op de plaat vastgelegd. De route ging weer slingerend omhoog. Op een gegeven moment was er een doorkijk tussen twee bergen met een vergezicht op een vlak stuk land met water. Dat zal waarschijnlijk de Bodenseeregio zijn geweest. Onze route liep nu door een derde dal waarin veel vee vrij rondliep. Op een gegeven moment liep ik langs een paar prinsheerlijk liggende saharabruine en zilvergrijze Milkakoeien. Dat werd een prachtige foto. Een jong kalf lag languit liggend intens te genieten in het gras. Zijn kop lag omhoog gebogen en de ogen waren dicht. Het kalf was in zijn slaap duidelijk in de zevende hemel.
| |
|
Onze route ging nu de tweede grote stijging maken van ca 500 meter. Ook hier werd volop gewandeld. De berg waarop we liepen, was bijzonder fraai. Het had een parkachtige allure. Er groeiden verschillende soorten bloemen waaronder grote struiken azalea’s tussen de sparren en dennen. Bovenop de top was een verzorgingspost. Op een gegeven moment hoorde ik van boven het geluid van een alpenhoorn. Dit was afkomstig van een pronte boerin met schort. Zij stond met een vier meter lange alpenhoorn bij de verzorgingspost. Uiteraard heb ik de vreselijke toerist uitgehangen. Dit getuigt een foto waar ik achter de alpenhoorn sta.
In het vierde dal liepen veel alpenkoeien rond met koeienbellen. Dit bood wellicht een gelegenheid om een aardige plaat te maken van ondergetekende met zo’n Milkadame. Helaas, waar ik ook kwam, geen van de dames had er zin in. Overal waar ik kwam, keerden ze zich van me af of gingen op de loop. Tja, wat moet zo’n beest ook met een maffe Hollander ...? Ook een rund heeft zijn trots. Een sympathieke marathonloper heeft nog een paar foto’s gemaakt waarop ik achter een paar koeien aanren voor een foto.
| |
|
De route ging weer naar beneden. In het dal lag het dorp Malbun waar ik de marathonfinish tussen de huizen al zag liggen. Helaas, onze route ging links het dorp voorbij en maakte weer een lange lus door het dal. Op dat moment begon het te regenen. Gelukkig was het geen harde regen, maar een regen die het lichaam tijdens het lopen weer verdampt. Nog eenmaal maakte de route een lus omhoog om dan tussen de pilonen van een skilift naar beneden te gaan. Daar wachtte de finish. Met een voldaan gevoel passeerde ik de finishlijn met een nieuwe pr (zij het dan in neerwaartse) richting: 5.57.35,9 (jawel, let ook even op de negentiende seconde, zeer belangrijk!). Met het fotograferen is eveneens een pr riant gesneuveld. Tijdens deze marathon maakte ik 522 stuks. Beide pr’s zullen naar verwachting wellicht jarenlang standhouden. Het vreemde was dat ik na afloop me niet echt moe voelde. Waarschijnlijk kwam dat doordat ik op de stijgende stukken veel heb gewandeld. In totaal haalden 612 mannen en 128 vrouwen de finish. In het totaalklassement behaalde ik de 544ste plaats. Even een paar statistische gegevens. De snelste man, een Brit, kwam binnen op 3.09.51,1. De snelste vrouw, eveneens afkomstig uit Engeland, kwam binnen op 3.30.38,8. Er waren zeven zeventigplussers die de finish behaalden. De snelste hiervan kwam binnen op 5.04.24,2. Petje af voor deze krasse knarren en dat op dit parcours!.
| |
|
’s Avonds kwam ik in een zonnig Zürich aan. De volgende dag, zondag, was de lucht strakblauw. Het was een perfecte dag om een wandeling en foto’s te maken in het oude centrum met zijn vele bruggen over de rivier de Limmat en de zijrivier Sihl. Zürich ligt aan een langgerekt meer, de Zürichsee dat een geliefd watersportgebied is. ’s Ochtends vroeg werd daarop al druk gezeild. De wegen langs de rivier Limmat waren opvallend rustig. Er reden daar geen auto’s en ook geen trams. Het was perfect om op je dooie gemak overal rond te kuieren. De reden van de rust bleek even verderop. Aan de oever van de Zürichsee werd een wereldkampioenschap skating gehouden. Enkele centrale toegangswegen waren daarvoor afgesloten. Massa’s in oranje outfit gestoken skaters kwamen in langgerekte groepen langs gesneld. Om een uur ’s middags nam ik deel aan een hypertoeristische attractie: een rondleiding per bus door Zürich en omstreken. Het reisgezelschap bestond voornamelijk uit Japanners, Indiërs, Amerikanen en ander intercontinentaal volk. Ik heb me altijd verre gehouden van dit soort rondleidingen waarbij toeristen als vee worden rondgereden en je af en toe de bus uit mag om foto’s te maken. Hoe diep kan een mens eigenlijk vallen? Ik heel diep dus. Maar ...., deze rondleiding bevatte wel twee onderdelen die ik graag wilde meemaken: een rit met de kabelbaan naar een hoge bergtop met een schitterend uitzicht over de Zürichsee en een overtocht met de veerboot over dat meer. Tja, dan moet je wel eens concessies doen aan je principes. Onze reisgids was een Zwitser, een grijzende degelijke vijftiger met een accountantsuitstraling en een gortdroog gevoel voor humor. Hij was perfect op de hoogte van de Nederlandse betekenis van het vliegveld Kloten. Hij vroeg me of ik wist hoe dat vliegveld heette. Ik antwoordde: “Sicherlich, es ist eine hilarische Name auf Holländisch”. Hij keek geamuseerd. Verder had hij enkele verhalen over het oude en nieuwe huis van Tina Turner in Zürich. Op een gegeven moment kondigde hij aan dat we langs het toegangshek van het nieuwe huis van Tina Turner zouden rijden. De Japanners hadden allemaal hun fototoestel klaargemaakt om op het moment suprème een foto te kunnen maken. De reisgids begon af te tellen tot de bus het toegangshek had bereikt. “Ten, nine, eight ...... three, two, one”. Bij zero klonk overal in de bus het geklik van fototoestellen. Toen zei de gids: “I don’t know if she really lives here. I think so”. Het klonk alsof hij de hele bus op het verkeerde been gezet en al die Japanners voor niets foto’s hadden gemaakt. De reisgids genoot.
Om vijf uur was de bus weer terug op de plaats van bestemming. Hiermee was ook een einde gekomen aan het reisprogramma van deze marathontrip. Het waren drie intensieve dagen geweest waarin ik het gevoel had ruim een week van huis te zijn geweest. Op alle fronten was de trip geslaagd. Het weer zat mee, het landschap was erg fraai, de marathon was zwaar maar niet uitputtend en ik heb een prachtige fotoreportage van een Alpenmarathon. Wat wil je nog meer?
Raymond