RoPa Run 2007: terugblik van een rennende reporter - De trainingen

Geschreven op 26 mei 2007.

De trainingen

Op zaterdag 19 januari 2007 kwamen de meeste lopers van ons loopteam bijeen op het sportterrein van PAC. Daar was een trainer aanwezig die ons een aantal praktische (loop)tips gaf met daarna een clinic. Deze clinic verliep voor mij desastreus. Boven op een heuvel verzwikte ik m’n rechtervoet op een stenen rand. Binnen enkele seconden zat een groot ei onder m’n enkel. Einde clinic. Een behulpzame huisarts in de sportkantine bij PAC bracht een provisorische cold pack aan. Het leek te helpen. Helaas, het was niet voor lang. Om twee uur ’s nachts bracht een huisgenoot mij naar het Sint Franciscus Gasthuis. De voet was namelijk steeds dikker geworden en het lopen werd steeds moeilijker. Röntgenfoto’s wezen uit dat gelukkig geen peesbanden waren gescheurd noch haarscheurtjes in het bot waren gekomen. De rechtervoet werd ingezwachteld en ik kreeg loopkrukken mee. Mij werd te verstaan gegeven dat ik de komende tijd beslist niet op de rechtervoet mocht staan. Ik dacht: “Ecce uomo” (ziehier de looptrainer, op krukken!). Wat te doen? Ik had het PwC-loopteam aangegeven dat ik voorlopig was uitgeschakeld. Zou hiermee ook mijn rol als trainer ten einde zijn gekomen?

Het lopen met krukken was ronduit een verschrikking. Pas dan word je geconfronteerd met je eigen onmacht. Heel alledaagse dingen doen, zoals een kopje thee meenemen voor het ontbijt, dat gaat niet meer. Beide handen zijn namelijk nodig voor de loopkrukken. Na twee dagen zag ik me genoodzaakt om toch het doktersadvies te overtreden. Ik begon sporadisch zonder krukken te ‘lopen’. Hinkend liep ik door m’n huis en op kantoor. Dit resulteerde in een korte terugslag. Gelukkig kon ik na drie weken me weer enigszins in een vloeiende lijn voortbewegen zonder hinkachtige looppassen te maken. M’n eerste looptraining met de Road Runners na vier weken was nog geen succes. Het tempo waarbij ik me niet zou forceren was nog dermate laag, dat ik van de groep moest afhaken. De voet was stijf maar werd tijdens het lopen wel iets soepeler. Dat laatste gaf me hoop. Een week later kon ik wel voorzichtig met de groep meetrainen. Met rustig dribbelen hield de voet zich redelijk goed.

In de navolgende weken trainden we op de zondagochtend om 10.00 uur bij PAC. Deze trainingen waren bij uitstek geschikt om in groepsverband onze vorderingen te volgen. Daarnaast hadden we vier trajecttrainingen gedaan op delen van het officiële RoPa Run-traject. Een keer hebben we een nachttraining gedaan nabij Antwerpen om de situatie bij de beruchte St Anna-voetgangerstunnel te verkennen. De zonnige maand april was een heerlijke maand om te trainen. Ook bleek dat de teamleden goede vorderingen maakten met hun trainingen en conditie.

De laatste trajecttraining was op 13 mei. We vertrokken om 10.00 uur ’s ochtends naar Mons/Bergen. Doel van deze training was om met het heuvelachtige Belgische landschap kennis te maken. Bovendien zouden we nu precies zoals in de werkelijkheid gaan lopen, te weten met een volgauto waarin drie andere lopers zaten. We formeerden twee teams die met 5 minuten tijdverschil van elkaar gingen starten. Het gebruik van een volgauto was leerzaam. Het was voor de chauffeur zaak om de auto pas op een plaats tot stilstand te brengen waar de auto niet op de rijbaan zou staan. Dit laatste was echt nodig. Op de doorgaande wegen buiten de bebouwde kom komen in België de auto’s soms laag overvliegen. In een gemoedelijk dorp Chièvres met een klassiek marktplein hielden we tijdens deze training een korte rustpauze en ook om wat vocht tot ons te nemen. Dat moment is vastgelegd. Ik weet overigens niet of deze foto overtuigend zou overkomen bij een sponsor van een loopgroep. Op die foto staat (beter gezegd: zit) een groep personen heel relaxed te genieten in de zon. Een aantal van hen heeft sportkleding aan en loopschoeisel. Hun voorhoofden zijn bezweet. Er is dus hard gewerkt. Het plaatje wordt compleet als we naar de tafel kijken waar iets staat wat de kennelijke reden is van hun gelukstoestand. Daar staan grote glazen met dorstlessende drank. De glazen hebben de vorm van een fraai, hoog bokaal op een voetstuk. In zo’n bokaal zit heerlijk, koel, sprankelend, donkerbruin gerstenat met een witte schuimkraag van twee vingers dik: Leffe dubbel!

Tags: Overig