• Home
  • Verslagen
  • Loopverslagen
  • Le Grand Raid de la Réunion / La Diagonale des Fous (Ultieme uitdagingen aangaan of gekkenwerk?)

Le Grand Raid de la Réunion / La Diagonale des Fous (Ultieme uitdagingen aangaan of gekkenwerk?)

Artikelindex

Op het Franse paradijselijk gelegen eilandje La Réunion in de Indische Oceaan wordt sinds 1992 een schitterend loopevenement georganiseerd over meerdere loopafstanden: Le Grand Raid de la Réunion (172 km, editie 2014) Le Trail de Bourbon (93 km) en Les Mascareignes (57 km). Dit loopevenement behoort tot de absolute wereldtop van schitterende trails. Het munt uit in sfeer, avontuur, landschappelijke variatie, zwaarte qua parcours en de veranderlijkheid van weersomstandigheden.
Link naar foto-album en Link naar foto-album rondreis La Réunion

Frankrijk is een heerlijk land om te voet te gaan ontdekken en het avontuur op te zoeken. Het trailen heeft in Frankrijk een hoge vlucht genomen en ook in de overzeese departementen zoals het eiland La Réunion. Het eiland ligt op ca 700 km ten oosten van Madagascar midden in de vredig blauwe Indische Oceaan. Het eiland is verrassend groot: ca 80 x 60 km en is elipsvormig. Het eiland is gezegend met een tropisch en vochtig klimaat waardoor het eiland groen is. Het eiland is van origine een vulkanisch eiland. De eigenlijke vulkaan die het eiland ruim 7000 meter omhoog van de oceaanbodem heeft doen oprijzen is voor het laatst 12.000 jaar geleden actief geweest. Het was een knoert van een vulkaan want het topje van de vulkaan is het eigenlijke eiland La Réunion. Dit bleek uit een expositie van het natuurhistorisch museum in St Denis, de hoofdstad van het eiland. Het centrale binnenland van het eiland bestaat uit drie grote valleien die zijn ontstaan uit weg geërodeerde vulkaanwanden van de gedoofde vulkaan. Van de oude vulkaan is overigens nog veel overeind blijven staan. De hoogste bergtoppen van het eiland zijn delen van de oude vulkaanwanden en bereiken nog een hoogte van doorgaans ruim 2.500 meter. De bergtop Le Piton des Neiges is met zijn 3.071 meters boven zeeniveau de hoogste bergtop van het eiland. Het parcours van Le Grand Raid en Le Trail de Bourbon gaan over de bergrichel van Le Piton des Neiges hetgeen ruim 2.000 meter stijgen en evenzovele meters dalen inhoudt . Maar het eiland heeft ook nog een werkende vulkaan. Het is Le Piton de la Fournaise (het Fornuis) en ligt in het zuidoosten van het eiland en heeft doorgaans nog twee tot drie erupties per jaar en is daarmee een van de actiefste ter wereld. De laatste grote eruptie dateert uit 2007 en heeft het eiland in het zuidoosten met ca 4 km2 vergroot.

P1640224   P1640236
 P1640237  P1640246

Le Grand Raid ken ik van een schitterend boek “Extreem lopen” van de schrijvers Kym Mcconnell & Dave Horsley, over de meest bizarre trails over de zeven continenten. Het leek me fantastisch om deze uitdaging aan te gaan. Maar deze stap wilde ik pas maken nadat ik het gevoel had er fysiek klaar voor te zijn en alle relevante factoren van zo’n race in kaart te hebben gebracht. Hiervoor is ruime loopervaring nodig op soortgelijke maar kortere trails. Ook is het nodig om te ontdekken hoe het lichaam reageert als het urenlang moet presteren. Daarnaast is het nodig om te ontdekken aan welk soort eten en drinken het lichaam behoefte heeft. Dit is voor iedere loper weer anders en elke loper moet dit voor zichzelf zien uit te vinden.

Oorspronkelijk zou ik geheel alleen naar La Réunion gaan, maar enkele maanden voor Le Grand Raid diende zich gelukkig nog een reisgenoot aan: Hans Moerman. Hij is een goede vriend van me uit het EUR Road Runnerscircuit en gaf aan ook Le Grand Raid te willen doen. Vanwege de vrij hoge kwalificatie-eisen bleek deelname aan Le Grand Raid voor hem helaas nog niet mogelijk te zijn, maar deelname aan Le Trail de Bourbon wel. Hans is een prachtvent en een beroepsavonturier pur sang. Dat was mij in 2004 al gebleken toen hij in Orléans in 2004 spontaan - maar met goed gevolg - de marathon had gedaan. Le Trail zou een stunt in de overtreffende trap worden ten opzichte van de marathon van Orléans en Hans kennende was dit wel een wild, maar geen onbesuisd avontuur.

Op donderdag 16 oktober toog ik op pad naar Le Réunion. Ik had bewust een week acclimatisering ingelast om aan de lokale omstandigheden te wennen. In de tussenliggende dagen heb ik diverse plaatsen bezocht, maar heb bewust langdurige fysieke inspanningen vermeden. Mijn activiteiten bleven beperkt tot het bezoeken van diverse plaatsen aan de kust van het eiland. Met het openbaar vervoer is dat allemaal prima te doen. Alles functioneert prima. Het enige waar ik aan moet wennen is dat de bussen om ca 19.00 uur hun laatste ritten maken en dat daarna geen openbaar vervoer meer is. Mijn intrek had ik genomen in het comfortabele hotel La Residence de las Mascareignes in Boucan Canot in het westen van het eiland, op ca 35 km afstand van St Denis (het noorden). Het hotel beschikte over een groot zwembad (20 x 30 m) met palmbomen en legio ligstoelen erom heen.

P1640248  P1640251 
 P1640270  P1640277
 P1640293  P1640298

Op woensdag 22 oktober rond het middaguur ging ik naar St Pierre in het zuiden van eiland om de startnummers van Hans en mijzelf op te halen. Hans kwam die dag pas ’s avonds in La Réunion aan en op de donderdag en de vrijdag was geen startnummeruitgifte. Het was druk in St Pierre. In het park voor het stadhuis waren diverse tenten en stands opgebouwd waar de startnummers voor de drie races werden uitgegeven. Het stadhuis is in prachtige koloniale stijl gebouwd met ronde bogen boven de ramen. Het was zaak om tijdig de juiste rij te vinden want de wachttijden liepen op tot bijna een uur. Om ca 16.00 uur was ik klaar en nam vervolgens de bus naar het vliegveld Roland Garros om Hans af te halen.

Op donderdagmiddag troffen we onze laatste voorbereidingen en deden nog onze inkopen in een supermarkt in St Gilles les Bains een paar kilometer ten zuiden van Boucan Canot. Deelnemers aan de drie loopevenementen kregen van de organisatie grote plastic tassen mee waarin zij aanvullende voedingsmiddelen en/of kledingstukken konden doen. Zij konden aangeven op welke van de aangewezen verzorgingsposten de tassen moesten worden bezorgd waaronder het finishpunt in het stadion Stade de la Redoute (St Denis). Deelnemers aan Le Grand Raid resp. Le Trail de Bourbon kregen drie resp. twee tassen mee. Mijn inkopen betroffen hoofdzakelijk melkproducten waaronder drie literflessen volle melk, zes halveliterflessen drinkyoghurt, vier kwartliter kuipjes crême fraiche (30% vet), vijf rozijnbroodjes en twee croissants. Daarnaast had ik nog diverse energierepen bij me. Gezien de informatie over de bevoorrading aan de verzorgingsposten zou ik hiermee probleemloos de trail moeten kunnen volbrengen.

P1640308  P1640311 
 P1640313  P1640323
 P1640332  P1640335

’s Avonds rond zes uur vertrok ik met de bus richting St Pierre. De organisatie had een colonne bussen ingezet die over de ringweg van het eiland alle lopers vervoerde naar de startlocatie. In St Pierre was het een drukte van belang. Op de hermetisch afgezette startlocatie waren al enige 2000-3000 lopers aanwezig. De organisatie had het groots aangepakt. Er waren vrachtwagens voor de inzameling van de tassen voor de drie verschillende checkpoints. Hier stonden rijen lopers geduldig te wachten om hun tassen af te geven. Er was een tent met ca 20 vrijwilligers die de loopuitrusting van de lopers controleerden. Er was ook een tent waar lopers eventuele ontbrekende onderdelen uit de loopuitrusting konden kopen. Zo bleek ik niet het vereiste verband bij met te hebben, maar slechts pleisters. Er waren tenten waar lopers gratis eten en drinken konden krijgen. Verder was er een pop-podium opgebouwd waar diverse artiesten optraden en er was ook een interviewruimte waar de Franse tv opnames maakte. Kortom het was groots en professioneel aangepakt en ik denk dat deze loop zowel qua ambiance als organisatie tot de toppers van Frankrijk behoort ook al ligt het ruim 10.000 km van het moederland vandaan.

P1640337   P1640366
 P1640379  P1640369
 P1640391  P1640406
 P1640415  P1640416

Om half elf klonk het startschot en met een luid gejuich en knetterend vuurwerk kwam de massa in beweging. Een heel bijzonder punt van de route is de boulevard langs de waterkant en haven van St Pierre. De mensen stonden kilometerslang rijen dik. Het hebben zo ongeveer 20.000 / 30.000 toeschouwers langs de kanten gestaan. Voor de Rotterdammers onder ons: er stonden meer mensen langs het parcours dan bij de Rotterdam marathon van het Hofplein tot aan de Erasmusbrug. Hun enthousiasme was hartverwarmend. Het is erg leuk om les Réunionnais uit hun dak te zien gaan. Bij enkele groepen muzikanten en cheer leaders heb ik even stil gestaan voor het maken van een foto. De eerste 5 km verlopen nog geheel vlak want het parcours loopt langs de waterkant. Daarna gaat het parcours richting het binnenland en begint de eerste grote stijging van ca 2.000 meter. Het stijgen gaat in het begin nog vrij gelijkmatig waardoor ik toch nog enige tijd kon blijven dribbelen. Het parcours ging over onverharde landweggetjes tussen de eindeloze suikerrietvelden door. Het suikerriet was bijna oogstrijp. Het riet was ruim 2 – 2,5 meter hoog en vormde aan weerszijden van het parcours een muur van riethalmen.

P1640435  P1640441 
 P1640442  P1640444
 P1640449  P1640468
 P1640484  P1640483

Het lopen ging goed. Rond middernacht was het nog aangenaam warm, ca 18 graden, droog en vrijwel windstil. Op hoogte was de bewoonde wereld aan de kust met al zijn lichtjes goed te zien. Voor mij en achter mij zag ik een lange rij met bleekblauwe lichtjes van lopers met led-lampjes op het voorhoofd. Een enkele maal passeerden we nog een klein dorp waar enthousiaste dorpelingen ons met gejuich en aanmoedigingen ontvingen.

De organisatie had de checkpoints/verzorgingsposten professioneel opgezet. Er stonden vrijwilligers met scanapparaten die de barcode op de startnummers scanden zodat de organisatie per direct een overzicht had tot waar een loper op dat moment was gevorderd in de race. Ook de verzorgingsposten waren goed ingericht. Op enkele verzorgingsposten was zelfs warm eten voorradig en ja zelfs eentje was zelfs uitgerust met een bbq en een gril. Ik kan zonder voorbehoud zeggen dat deze trail de best georganiseerde trail is geweest waaraan ik tot dusver heb deelgenomen. De eerste checkpoint die ik aandeed voor een zinvolle tijdswaarneming was Domaine Vidot. Deze lag op 14,6 km van de start en op 660 meter hoogte. In de 7,7 km lange etappe naar Domaine Vidot moeten 518 hoogtemeters worden overwonnen. Mijn kloktijd was 0:57 uur. Dat was riant want deze checkpoint sloot om 2:30 uur.

P1640485   P1640497
 P1640506  P1640510
 P1640513  P1640518

Na Domaine Vidot werden de paden smaller en de hellingen steiler. We liepen nu niet meer door de suikerrietvelden en velden met andere gewassen maar door een tropisch bos met zijn dichte begroeiing. De paden werd rotsachtig waardoor lopers moesten klauteren en wel een voor een de moeilijke passages moesten nemen. Dat gaf veel oponthoud want de langzaamste loper bepaalde de snelheid van de rest van het deelnemersveld. Het vele wachten op lopers voor mij is de enige dissonant geweest van deze race. Ik schat dat ik hiermee een klein uur tijd heb verloren. Met de wetenschap van nu kan ik iedereen aanbevelen om bij de start van de race zo ver mogelijk vooraan te staan om het onnodige wachten op bergpaadjes te voorkomen.

Om kwart voor vijf in de ochtend begon de dagenraad. Vogels begonnen voorzichtig te zingen. Het weer was iets veranderd. Er was bewolking komen opzetten maar het was nog droog. We liepen nu op hoogte door een weidegebied langs een grote kloof. In de weiden hadden veel koeien gelopen gezien de vele uitwerpselen, maar toen wij er liepen was geen koe meer te zien. Later heb ik het wel begrepen. De koeien op La Réunion zijn van een speciaal ras met lange puntige horens die dreigend naar voren steken. Ik kan me voorstellen dat de organisatie geen enkele risico wilde lopen met een of andere humeurige Bertha die een loper op de horens zou nemen. Maar dit deel van het parcours was prachtig. We liepen bovenop langs de rand van de afgrond van de kronkelige ravijn die de Rivière des Remparts had uitgesleten. De bergen rond het ravijn ritsten op elkaar in als je in de lengterichting van het ravijn keek. Het aanblik op de donkere silhouetten van de bergen met wolken rond de toppen had iets mystieks, iets Schots of Noors. Heel bijzonder voor een tropisch eiland.

P1640524  P1640535 
 P1640545  P1640550
 P1640552  P1640557
 P1640564  P1640568

De morgen vorderde en de zon kwam hoger te staan en scheen door de wolkenflarden op het eiland. De kuststreek met St Pierre was wolkenloos en lag al te zonnebaden. De bewolking van La Réunion is heel anders dan in Europa. De wolken drijven laag in de lucht en scheren over de bergtoppen. Soms zie je een grote wolk een berghelling langzaam maar zeker in zijn bezit nemen alsof een gletscher de berg af komt zetten. De wolken zijn ook heel nat. Vaak zijn de condensdruppels al zo groot, dat je door een lichte miezerregen loopt. Voor het maken van foto’s is dit lastig aangezien er al gauw druppels op de cameralens komen.

Bovenop de eerste echte berg van het parcours, de Piton Textor (op 2.165 m hoogte en op 40,1 km afstand van de start) klokte ik 8.39 uur. De sluitingstijd van deze post was 10:15 uur. Mijn speling op de tijdslimiet was dus ongeveer constant gebleven. Dit stemde mij tot tevredenheid omdat het bereiken van deze bergtop de lopers de grootste berghelling van het parcours bedwongen hebben. Ik stelde vast dat ik op een marathonafstand van deze trail ca 1,5 uur speling zou kunnen opbouwen. Dat hield dan in dat ik 6 uur speling zou kunnen opbouwen op de totale tijdslimiet van 66 uur. Voorwaar een comfortabel vooruitzicht.

P1640578  P1640583 
 P1640584  P1640592
 P1640595  P1640596
 P1640599  P1640600

Na de Piton Textor liep het parcours door een bosgebied was per saldo licht dalend. Wat mij bevreemdde was dat er verhoudingsgewijs veel lopers bleven wandelen. Juist op deze makkelijke stukken moet je een reserve opbouwen op de tijdslimiet.

Na het bosgebied vervolgde het parcours door La Plaine des Kafres. Het hoger gelegen deel van het plateau is begroeid met manshoge struiken en de ondergrond is sterk poreus vulkanisch. Het lager gelegen gedeelte van La Plaine bestaat uit weidegebied waar koeien een riant buitenleven hebben. Op het hoger gelegen gedeelte van La Plaine begon het af en toe te regenen maar het was een kat- en muisspel met de zon. Ik heb ruim een half uur met een fraaie regenboog in mijn directe nabijheid gelopen. Volgens een bekend gezegde ligt aan het einde van de regenboog een pot vol met goud. Maar ik heb geen moeite genomen om deze te vinden. Er was wel wat belangrijkers te doen: het voltooien van Le Grand Raid binnen de tijdslimiet. Op een gegeven moment werd de regen heviger en kwam er ook wind op zetten. Dit was voor mij het moment om m’n trainingsjack aan te doen.

P1640604  P1640605 
 P1640606  P1640608
 P1640611  P1640616
 P1640628  P1640637

Verzoringspost nr 7, Mare à Boue (1.594 m en 50,3 km) klokte ik 10.39 uur. De sluitingstijd was 12:15 uur. Alles was nog mooi onder controle en de benen voelden goed. Wat ik aan deze verzorgingspost kon waarderen, is dat de lopers lekker beschut stonden in een grote, warme winddichte tent en dat er lekkere hartige soep werd geserveerd. Er werd zelfs warme pastamaaltijden, warme worsten en bbq-vlees geserveerd. De inwendige mens kreeg hier een enorme opkikker. Geweldig!

P1640643  P1640648 
 P1640649  P1640654
 P1640656  P1640657

Na ca 10 minuten in de behagelijke warmte te hebben gestaan, moest weer worden gepresteerd. Buiten was het ronduit mistig geworden. Het deed me denken aan de nevelige Berenloop van Terschelling. De paden in het weidegebied waren kleiachtig en werden glad om te belopen. Maar het werd nog erger. In de volgende etappe moest de volgende hoge berg bedwongen worden: Le Couteau Kerveguen (2.206 m, 59,9 km). In de 9,6 km lange etappe door een bos moesten 710 hoogtemeters overwonnen worden, grotendeels over steile rotspaden en vlakkere stukken vol met modderplassen en zuigende modder. Wat over het hele stuk hetzelfde was gebleven, waren de vele wortels en grote keien op het pad. Maar dat bleek juist handig te zijn. Ik heb in deze etappe geleerd dat je de grote modderpoelen goed kon nemen door op de wortels en de keien te gaan staan. Bovenop de berg besloot ik tot een rust- en eetpauze. Ik at een halve liter zure room (35% vet, dus pure brandstof) op en een energiereep voor de snelle suikers. Dat was een goede zet, want voor de eerstvolgende twee uur had ik geen holle maag meer.

P1640671   P1640673
 P1640675  P1640683
 P1640684  P1640694
 P1640702  P1640703

Na de Couteau Kerveguen liep het parcours weer door een struikachtig vlak landschap zoals in het hogere deel van La Plaine des Kafres. De wolken waren verdwenen en de zon scheen onbarmhartig warm. Ik was blij dat we vrij snel hierna bij een berghelling kwamen die begroeid was met bomen en die we al dalen moesten nemen. Over de ca 1000 hoge berghelling was de lange afdaling naar het plaatsje Cilaos.

Ik had tijdens deze Grand Raid bemerkt dat het afdalen mij meer moeite kostte dan stijgen. Een vreemde situatie eigenlijk. Maar voor een loper met een goede conditie en uithoudingsvermogen is stijgen geen al te groot probleem. Het geheim is dat je in een bepaald ritme moet komen waarbij ademhaling en het zetten van voetstappen moeten samenvallen. Als je dat hebt bereikt zonder dat je buiten adem raakt en de quadriceps niet verzuren, is eigenlijk geen enkele berg te hoog. En dat was bij mij het geval. Het afdalen is van een andere orde. Daar moet je goed kijken waar je je voeten neerzet om het verzwikken te voorkomen. Ook moet je ervoor zorgen dat de snelheid onder controle blijft en dat de knieën geen al te grote klappen krijgen te verduren. Doorgaans moeten de knieën bij een grote pas naar beneden driemaal het normaalgewicht verwerken van een normale looppas. Deze wetenschap maakt mij als plattelandsbewoner met vlakke polders als mijn biotoop, extra voorzichtig om bergen af te dalen.

P1640704   P1640706
 P1640708  P1640710

In laatste de checkpoint net voor Cilaos heb ik even een pauze genomen, om bij te komen van de vermoeiende en haast eindeloze afdaling. Een veldbed bood voor een kwartier een weldadige verlichting. Ook spoelde ik alle modder van m’n trailschoenen af en spoelde de egaalbruine sokken uit. Het was een goede zet. De modder in de sokken zorgen ervoor dat de voeten ‘verveeld raakten’ in de schoenen en behoefte hadden aan een andere gewichtsverdeling in de schoenen. Na de wasbeurt voelde alles weer goed aan en kon ik met goede moed verder gaan.

Om 17.22 uur kwam ik bij het checkpoint in het voetbalstadion van Cilaos aan. De tijdslimiet was 18.15 uur zodat ik minder dan een uur speling had overgehouden. De pauze bij de vorige checkpoint had ongemerkt toch wat langer geduurd dan ik had verwacht. Maar goed, uitgaande van de regel dat ik op elke marathonafstand in deze trail 1,5 uur speling kon opbouwen, was er nog niets aan de hand. Het stadion van Cilaos was de eerste plek waar de lopers hun verzorgingstassen met benodigdheden zoals voedsel en drank en/of kleding konden laten bezorgen. Dat was voor mij handig want ik wilde eens iets anders drinken dan water en cola. Water had ik de afgelopen uren al zoveel gedronken dat volgens mij sprake was van hyperhydratie. Ik had wel steeds snel een dorstgevoel zodat ik heel regelmatig water nipte uit m’n camelbak, maar ik had bemerkt dat het eigenlijk tot niets diende. Er werd niet in een behoefte voorzien, waaraan mijn lichaam behoefte had. Wat ik wel lekker zou vinden, was melk. In m’n verzorgingstas had ik een liter volle melk gestopt en die kwam mij razend goed van pas. Tot hilariteit van de aanwezige Fransen heb ik die fles binnen een minuut soldaat gemaakt.

P1640712  P1640717 
 P1640719  P1640722
 P1640723  P1640730

Op het grasmat van het stadion zaten diverse lopers die de strijd hadden opgegeven. Hun gezichten spraken boekdelen. Met enkelen van hen had ik tijdens de race bij herhaling stuivertje gewisseld, maar het verbaasde mij dat lopers op zo’n vroeg punt in de race (65,9 km) de handdoek in de ring hadden gegooid. Er moet iets tijdens de race niet zijn goed gegaan of de voorbereiding is (kennelijk) niet voldoende geweest. De Bark voelde zich nog prima en was vastbesloten om de eindstreep te halen.

Met een groep van zes lopers verlieten we het stadion en allemaal hadden we een soort haast in ons want we zaten ongeveer een half uur onder de tijdslimiet. De eerste drie kilometers waren vals plat omhoog over een brede asfaltweg maar daarna begon het echte werk. In de invallende duisternis gingen we over smalle paadjes omhoog. Ik deed m’n hoofdlamp weer om maar moest vaststellen dat ik toch niet bijster veel zag. Ik zou zeker een paar keer verdwalen want de reflectiestroken waren in mijn licht niet bijster goed zichtbaar. Dat bevreemdde mij want ik had tegen het einde van de vorige avond nieuwe batterijen in de led-lamp gedaan. Maar een oplossing was nabij. Ik haalde een Française in met goed licht en knoopte een gesprekje aan. Op een punt zaten we in hetzelfde schuitje: we waren allebei moe en slaperig. Mijn slaperigheid werd zo groot dat ik besloot te stoppen om een hazenslaapje ergens in het struikgewas te doen. Zo gezegd zo gedaan. Enige tijd zag ik nog het blauwer schijnsel van lopers langs me heen gaan, maar allengs werd het minder. Dit betekende zo ongeveer dat de laatste lopers mij gepasseerd waren en dat dus nul minuten tijdspeling meer over was. Dat maakte mij toch onrustig. Na een pauze van ca 20 minuten stond ik op om weer verder te gaan. Hoewel ik niet geslapen had, voelde ik me toch opgefrist. Ik kon vaart maken want dat was nodig. Het stijgen ging boven verwachting gemakkelijk. Ik haalde tot de volgende checkpoint maar liefst 25 andere lopers in, zelfs de Française met wie ik even had meegelopen. Bij de verzorgingspost Caverne Dufour (op 2.478 m hoogte en 74,8 km van de start) aangekomen, constateerde ik dat ik weer bijna een uur speling had opgebouwd op de tijdslimiet. Dat was riant. Ik verkeerde in een jubelstemming. Maar ik had helaas te vroeg gejuicht. Het begon weer te regenen en boven op de berg was weinig zicht door de bewolking. Een ongelukkiger samenloop van omstandigheden om te lopen was op dat moment nauwelijks denkbaar. Ik had moeite om de routemarkeringen te ontdekken om zo op de route te blijven. Bovendien werd de snelheid om af te dalen behoorlijk beperkt door de rotsen waarover geklauterd moest worden.

P1640733   P1640738
 P1640740  P1640742

Het pad omlaag was buitengewoon lastig om te lopen. Een deelneemster had mij tevoren al gezegd: “Le sentier est tres cailleux”. En zij had niets teveel gezegd want het pad was werkelijk bezaaid met keien. De witte keien waren niet zozeer het probleem, maar de donkergrijze keien. Deze kon ik met mijn led-lamp amper onderscheiden van de donkergekleurde ondergrond. Na een keer op een losliggende donkergrijze kei te hebben gestapt en me bijna te hebben verzwikt, besloot ik met een nog grotere behoedzaamheid af te dalen. De behoedzaamheid werd nog versterkt door een deelneemster die ik onderweg tegenkwam en die ongelukkig ten val was gekomen. Zij lag daar in tussen de dichte struiken, ingepakt in een thermodeken met twee lopers om haar heen. Deze hadden zich over haar ontfermd en belden met de organisatie om hulp. Vanwege mijn behoedzame lopen kwam een groep van vier Fransen mij achterop maar haalden mij niet in. Tezamen liepen we verder. Naarmate we lager kwamen, werd de grond gladder vanwege de vele plassen en de modder. Een keer gleed ik daardoor uit. De Fransen merkten op dat we inmiddels royaal buiten de tijdslimiet waren beland. Zij gaven ook aan om uit te stappen bij de eerstvolgende checkpoint, Gite de Bélouve, (op 1.500 m hoogte en 83,3 km na de start). Voor mezelf had ik dezelfde beslissing genomen.

Ik voelde me toch enigszins opgejaagd door de groep lopers achter mij en ik verzocht de groep Fransen om mij te passeren. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb nog ongeveer een kwartier in hun nabijheid meegelopen, maar besloot op een gegeven moment toch geheel op mijn eigen tempo verder te gaan. Onderwijl ben ik nog door enkele lopers ingehaald maar haalde op mijn beurt een heel jonge loper (begin twintig zo schatte ik) in die zich ernstig had verzwikt. De arme jongen was meer aan het hinken en strompelen dan aan het wandelen. Na enig spoorzoekerij kwamen we bij het volgende checkpoint aan. Het was inmiddels half drie geworden. Bij dit checkpoint was een grote groep gestrande reizigers, zo veel zelfs dat de organisatie had besloten om een grote touringcar te charteren. Deze bus zou ons naar de finish in het stadion “Stade de la Redoute” in de hoofdstad St Denis brengen. Het wachten op de bus duurde lang: pas om vijf uur kwam de bus aan. En al die tijd zaten wij onder een open piramidetent te koukleumen en te vechten tegen de slaap. De rit naar St Denis duurde ook vrij lang, ruim anderhalve uur. Maar daar heb ik per saldo vrijwel niets van gemerkt. Zelden heb ik zo heerlijk comfortabel geslapen in een warme bus, waar al m’n kleren goed droogden.

P1640767  P1640765 
 P1640769  P1640771
 P1640770  

Om even na half zeven op de zaterdagochtend kwamen we aan in het Stade de la Redoute. Het voelde onwerkelijk aan. We waren daar terwijl nog maar weinig lopers (23) gefinisht waren. De eerste loper, François D’haene, was met een tijd van 24:25:02 over de finish gekomen. Deze loper is echt van een buitencategorie want de nrs. 2 en 3 kwamen met een tijd van 25:55:26 resp. 27:24:53. De eerste dame, Nathalie Mauclair, kwam met een tijd van 31:27:28 over de finish. Ook dat is een formidabele prestatie. De tijdslimiet voor de race was 66 uur. Dat lijkt heel lang, maar voor een plattelander als ik met weinig bergervaring, kan deze tijdslimiet dus toch nog aan de krappe kant zijn.

In de bus op weg naar m’n hotel Cap Boucan, zond ik een sms-je naar Hans met de mededeling dat ik was uitgestapt. We zouden elkaar dus niet meer kunnen tegenkomen op ca 40 laatste gemeenschappelijke km van onze looproute naar de finish. Hans zond een opgewekt sms-je terug dat alles voorspoedig verliep.

Die middag heb ik doorgebracht op een ligstoel aan het zwembad, met af een toe een verfrissende duik in het buitenbad van het hotel. Maar echt genieten deed ik niet. Continu spookte de gedachte door mijn hoofd dat veel lopers bezig waren om te lopen, tot zelfs zondagmiddag 17.00 uur. Dat was nog een etmaal verder! En ik lag daar maar te niksen in het zwembad. Tegen het einde van de middag ontving ik een sms-je van Hans. Het was helaas geen goed bericht. Hans had bij het afdalen van de bergen last van zijn knie gekregen en vertrouwde het niet. Uitstappen leek hem de beste beslissing en ik denk dat dat een heel juiste beslissing is geweest. Doorgaan had beslist een blessure opgeleverd waarvan het herstel maandenlang zou duren. Halverwege de avond arriveerde Hans in het hotel.

Daar zaten we dan: twee enigszins te neer geslagen lopers die van hun illusie waren beroofd. We waren op een bepaald vlak elkaars lotgenoten. Allebei hadden we geconstateerd dat we tijd wonnen op de tijdslimiet bij het stijgen van een berg, maar verloren bij het afdalen. Dat hield dus in dat onze benen sterk genoeg waren om onze race aan te kunnen, maar dat we kennelijk techniek tekort schoten om efficiënt en snel te kunnen afdalen. Dat moet dus anders voor de volgende keer. Ik heb voor mijn race nog enkele andere verbeterpunten geconstateerd om tijd te winnen. Bij mijn volgende deelname ga ik er vooraan staan in het deelnemersveld. Ik wil niet meer in een file terechtkomen bij de eerste steile stijging in de vierde etappe. Daar heb ik bijna een uur tijd verloren met wachten. Een ander verbeterpunt betreft de hoofdlamp. Ik moet een sterke ledlamp paraat hebben, zodat ik bij het afdalen meer zicht heb en dus sneller kan lopen. Wat voeding en drinken betreft was alles in orde. Daar hoef ik me voor de volgende deelname geen zorgen om te maken.

De volgende dag, zondag, was weer zo’n vreemde dag. Nog steeds waren lopers bezig met hun race en wij hielden een rustdag bij het zwembad. De dag daarna haalden we onze tassen met loopspullen op in het Stade de la Redoute. Het was een armoedige, stille toestand. We hebben nog een foto van ons gemaakt bij de toegangspoort van het stadion. Ook heb ik een selfie gemaakt onder de finishpoort. Ik stond daar alleen, helemaal alleen. Hoe anders zal het zijn bij een volgende keer. Mijn voornemen ligt om in 2016 revanche op mezelf te nemen. Ik hoop dat het me wel lukt om efficiënter te kunnen lopen dan bij deze editie en dat bij de finish nog een hoop toeschouwers staan die de finishers verwelkomen. We gaan het t.z.t. wel beleven.

De organisatie en de inwoners van La Réunion wil ik van harte bedanken voor de voortreffelijke organisatie en de gastvrijheid en leuke sfeer tijdens de race en de vakantiedagen erom heen. Het was geweldig! Dus ik besluit met: “Grand merci pour tous et certainement à la prochaine fois”!

Raymond

Link naar foto-album

contentmap_plugin

Tags: Trails, Ultralopen