Le trail de la Mazerine: een schitterende trail door historisch Vlaams en Waals Brabant
In Maransart, een klein dorp ca 20 km ten zuiden van Brussel, wordt een schitterende trail georganiseerd: le Trail de la Mazerine. Het is een alleraardigst, kleinschalig evenement voor de natuurminnende sporter. Lopers van allerlei pluimage kunnen meedoen. Er zijn loopafstanden over 10, 22, 35 en 62 km.
Met Tuur en Aagje toog ik op een zonnige zaterdagmiddag op pad. Tegen het einde van de middag kwamen we op ons overnachtingsadres aan: een prachtige villa, ingericht als B&B in Lasne (op z’n Frans uit te spreken als Laan). Omdat we op een steenworp afstand (ca 8 km) zaten van Waterloo, moesten we natuurlijk ook deze historische plek bezoeken. Daar had op 18 juni 1815 de laatste, beslissende slag plaatsgevonden tussen het leger van Napoleon en de leger van de Zevende coalitie, bestaande uit: het Verenigd Koninkrijk, Pruisen, de Nederlanden, Hannover, Brunswijk en Nassau. De commandanten van de Zevende Coalitie waren: Arhur Wellesley, Gebhard von Blücher en Prins Willem van Oranje-Nassau.
Het Franse leger bestond uit ca 73.000 soldaten en die van de Zevende Coalitie uit ca 67.000. De verliezen aan beide zijden waren groot. Aan Franse zijde vielen ca 25.000 doden en gewonden en aan geallieerde zijde ca 22.000. Aan de Slag bij Waterloo gingen op 16 juni 1815 nog twee veldslagen vooraf: de veldslag bij Ligny (waar Pruisen zich moest terugtrekken) en de slag bij Quatre Bras (Engels-Nederlandse leger, ontkomen richting Waterloo). De slag bij Waterloo stond onder leiding van de Engelse hertog Wellington en Blücher. De slag duurde maar kort, nog geen halve dag en de strijd was beslist. (Een uitgebreidere, lezenswaardige beschrijving staat op de vrije encyclopedie Wikipedia.)
Met deze veldslag nam de wereldgeschiedenis een belangrijke wending want Napoleon was niet langer meer de dominante heerser over continentaal Europa. In Waterloo is een monument voor deze slag opgericht. Het is een piramideachtige heuvel van ruim 30 meter hoog met op de top een grote staande leeuw. Vanuit de verre omgeving is de heuvel met leeuw goed te zien. Bezoekers kunnen de heuvel via twee trappen beklimmen. Het fraaie cilindrische bezoekerscentrum pal naast de heuvel was helaas gesloten.
De volgende dag moest ik vroeg op: half zeven. M’n start was namelijk om 8.00 uur. Onze B&B lag op zo’n 2,5 km afstand van de start, dus dat was goed te belopen. Op een onoverzichtelijk kruispunt nam ik echter een verkeerde weg en kwam uiteindelijk een paar minuten te laat bij de start aan. Dat was spijtig want ik had graag even Lowie - een goede loopmaat van me uit België – gesproken, onder meer over de Nemea-Olympia Ultramarathon, onze gezamenlijke loopavontuur van 180 km in Griekenland op 15/16 mei van dit jaar. Het liep allemaal iets anders. Niettemin kon ik gewoon m’n startnummer afhalen en de trail lopen. Om 8.15 uur ging ik van start.
Het was een heerlijke dag om te lopen. Het was een van de eerste echte voorjaarsdagen van dit jaar. De temperatuur zou in de middag 14/15 graden worden. Het was mooi om te zien dat de eerste vroegbloeiers al in bloei stonden. Ik zag sneeuwklokjes, krokussen, speenkruid maar ook bloeiende elzen en wilgenbomen. De knoppen van de wilgenbomen waren meestal nog bedekt met een lange zilvergrijze harenkleed. Ik ken deze knoppen onder de naam ‘katjes’ vanwege de gelijkenissen met een kattenvel.
Ook vogels van allerlei pluimage waren heel actief. Ik heb zelden zo veel fazanten gezien. Eenmaal vlogen een groep fazantenhennen plotseling met veel kabaal vlak bij me weg uit de bomen. Ik schrok ervan. En boven de versgeploegde akkers zongen de leeuweriken hoog in de lucht alsof het al bijna zomer was. Ik genoot van de prachtige vergzichten over het golvende landschap. Om mooie foto’s te maken was het werkelijk prijs schieten. Op veel plaatsen zag ik mooie composities van objecten of een prachtige lichtinval of een intrigerend lijnenspel van objecten of vormen van het landschap. De plaatsen waar we doorheen liepen, waren fraai. Ik vermoed dat in de dorpen veel welgestelde Brusselaars hun tweede woning zullen hebben.
Het parcours bevat ook diverse bijzondere elementen. Zo gaat het parcours langs het kasteel van Rixensart en over het landgoed van kasteel La Hulpe (Terhulpen, geheten op z’n Vlaams). Dit kasteel is een fraai classisistisch bouwwerk met een kenmerkende driehoekige fries boven op de gevel en met vier verhoogde ronde torens. Om het kasteel ligt een prachtig landgoed dat perfect is onderhouden. Ook bijzonder was het dat het parcours over een afstand van ca 10 km pal over de taalgrens loopt van Vlaams en Waals Brabant. Overijse is Vlaams en Rosières, Rixensart en La Hulpe zijn Waals. Ook loopt de taalgrens over het langgestrekte meer van Genval, waar de lopers bijna helemaal omheen lopen.
Onderweg op ca 25 km van de start kwam ik verrassenderwijs Aagje tegen. Zij was niet minder verrast om mij te zien, want zij zou aan de 22 km trail deelnemen, maar onderweg was iets niet goed gegaan waardoor ze op het parcours van de 35 km liep. Maar goed, het was meteen een goede gelegenheid om actiefoto’s van elkaar te maken.
Tijdens het lopen was ik weer de rennende fotoreporter en bioloog tegelijk. Ik kwam bijzondere zaken tegen zoals een dode staande beukenstam vol met ca 20 cm grote beukenzwammen. Ook mossen zijn vroeg ik het voorjaar mooi om te zien. Het prille voorjaar is het bloeiseizoen van de mossen omdat ze dan vrijwel geen lichtconcurrentie hebben van planten. Op een gegeven moment zag ik op de weg iets zwarts lopen. Het leek sprekend op een mestkever, maar deze was toch wel bijzonder. Het had twee 1 cm lange vertakte uitsteeksels op z’n kop zitten. Dit moest dus het ‘vliegende hert’ zijn, waarover ik in een insectencatalogus wel eens had gelezen.
Met m’n (nog vrij) nieuwe camera onderhoud ik moeizame betrekkingen. Ook tijdens deze trail haperde het apparaat. Zo ging herhaaldelijk de lensplaten niet goed open of wilde de lens niet dicht als ik het apparaat uitzette. Ook wilde de camera regelmatig niet goed scherpstellen. Op een gegeven moment hield het apparaat het helemaal voor gezien en verscheen de mededeling ‘zoomfout’ op het display. Gelukkig had ik nog m’n oude camera bij me. Daar ging ik mee verder. Maar ook daar stuitte ik op een ander probleem: de geheugenkaart was vol. Wat nu? Ik baalde daarvan, maar ik moest en zou deze mooie loop goed kunnen documenteren. Dus dat werd oude foto’s wissen. Nadat ik zo’n 100 foto’s één voor één –heel omslachtig allemaal- had gewist kreeg ik een inval. Mogelijk paste de geheugenkaart van de nieuwe camera in die van de oude. En jawel, zo kon ik toch snel weer verder.
Ik was blij dat ik m’n camelbak met proviand en drinken bij me had, want onderweg had ik geen verzorgingspost gezien. Wellicht waren deze al gesloten omdat ik zo ver achter in het deelnemersveld liep. Ik had 2 bananen, vier mueslibollen, twee dozen energierepen, een zak dadels, een halve liter massieve Griekse yoghurt en een bidon van 1,5 liter water bij me. De camelbak was dus goed gevuld. Dat had wel een keerzijde. Ik kon nu niet snel lopen, want dan ging de camelbak schudden en schuren, hoe vast ik deze rugzak me ook zou omgorden. Per saldo had ik veel profijt van de rugzak, want ik kon geheel zelfstandig de 62 km afleggen. Onderweg heb ik de bidon maar één keer hoeven bij te vullen.
Tegen het einde van de middag, op zo’n 50 km na de start kwam ik een bijzonder bord tegen: Royal Waterloo Golf Club. Ik was verrast. Zou het parcours dan nog door of langs Waterloo gaan? Dat was niet helemaal het geval, maar wel over het slagveld. De heuvel met de leeuw passeerden we op ca 2 km afstand. De scherpe heuvel van het Waterloomonument in het vlakke land deed me denken aan de scherpe rots van Mont Saint Michel voor de Normandische Kust. Ook daar was het direct omliggende land geheel vlak. Ik vond het toch wel heel speciaal om op deze historische plek te kunnen/mogen hardlopen. Het betekende veel meer voor me dan de ronde die de marathonlopers maken om de terp van Maratonas waar de beenderen van ca 200 Atheense krijgers liggen begraven. Deze Slag heeft overigens ook voor lange tijd veel voor Nederland betekend. Tot 1940 werd elk jaar de Slag bij Waterloo herdacht met een collectieve vrije dag.
Op de weg over het slagveld kwam ik een wandelaarster tegen. Ik vroeg of ze van mij enkele foto’s wilde maken, als ik al rennend op hen toekwam. Dat deed ze. Deze foto’s betekenen veel voor me. Het is van dezelfde orde als de foto’s die Eline nam op de gravelbaan van Olympia, waar Harmen, Steven en ik een hardloopweddenschap op de 100 meter aangingen. Deze baan werd al voor de Antieke Olympische Spelen gebruikt en is voor sporters heilige grond.
Onderweg had ik telefonisch contact gehad met Lowie. Hij was als eerste om even na 13.00 uur over de finish gekomen. Chapeau Lowie! Volgens mij ben je momenteel aan het grossieren in eerste plekken, en dat voor iemand die al Abraham heeft gezien. Ook Arthur had me al een paar keer gebeld. Ik had na het eerste telefoontje aangegeven dat ik verwachtte om binnen een half uur binnen te komen, nog niet wetende dat de lus van Waterloo er nog bij zou komen. De reden dat Arthur nog twee maal daarna belde, was dat de organisatie al bezig was om het sportcomplex af te sluiten en zich zorgen maakte of het met me wel goed ging. Die bezorgdheid bleek ondermeer toen ik op korte afstand van de finish Etienne, een van de organisatoren mij met de auto tegemoet reed en vroeg of ik wilde meerijden. “Combien de kilomètres est le finish?” vroeg ik. “Environ un kilomètre ou un et un demie”, antwoordde Ettienne “Alors en cet cas, je continue de courir” gaf ik aan. Etienne vond het prima en reed alvast naar de finish.
Bij de finish trof ik drie blije en opgeluchte aanwezigen: Tuur, Aagje en Etienne Mijn tijd werd geklokt op 10:09:12, voorwaar een uitschieter omhoog in mijn looptijden. Het zei me eigenlijk helemaal niets. Wat het belangrijkste voor mij was geweest, was dat ik een heerlijke dag had beleefd en geweldig had genoten van deze prachtige trail. De organisatie wil ik langs deze hartelijk heel bedanken voor alle service voor, tijdens en na de race en hoop dat deze trail een prominente plek gaat krijgen op menig hardloopkalender. Lopen op een plek waar de wereldgeschiedenis bijna 200 jaar terug een beslissende wending heeft genomen. Waar elders vind je dat?
Ik hoop dat België volgend jaar 18 juni een prachtig spektakel gaat organiseren bij Waterloo. Misschien dat de slag weer wordt nagespeeld of dat er diverse sportevenementen op of nabij het slagveld worden georganiseerd. Vanzelfsprekend ben ik dan aanwezig.
Raymond
Link naar foto-album
Tags: Trails