De Grote Muur marathon

Geschreven op 18 mei 2008.

Het rennen over de Grote Muur Marathon in China, dat is pas echt lopen over historie. Als marathontoerist ben ik de afgelopen elf jaar op inmiddels al aardig wat bijzondere locaties geweest. Maar lopen op de Grote Muur, dat valt werkelijk in een buitencategorie. Op internet had ik al foto’s en korte filmpjes gezien van enthousiaste lopers op de Grote Muur met spectaculaire vergezichten. Ook het loopparcours op de Grote Muur zag er heel bijzonder uit. Het bestond voor het overgrote deel uit steile trappen. De Grote Muur Marathon is een zogeheten ‘event marathon’. Dat is een marathon die wordt gehouden op een bijzondere locatie en waarbij het parcours over een bepaalde moeilijkheidsgraad moet beschikken. Dat kan bijvoorbeeld een steile berg in het parcours zijn, een moeilijke ondergrond (zandwoestijn) of klimatologisch uitdagend zijn, zoals een marathon in een woestijn of op de Noord- of Zuidpool.

Beijing

De Grote Muur zelf behoort tot de zeven ‘nieuwe’ wereldwonderen, tezamen met Chichen Itza (de Maya stad in het schiereiland Yucatán, Mexico met zijn trap-piramide van Kukulcán), de oude Incastad Machu Picchu in Peru, de Cristo Redentor (het grote Christus de Verlosserbeeld boven op de berg bij Rio de Janeiro), het mausoleum Taj Mahal in India, de rotswoningen van de oude stad Petra, Jordanië en het Colosseum in Rome.

De geschiedenis van de Grote Muur gaat terug naar de derde eeuw vóór onze jaartelling. De toenmalige (eerste) keizer van China, Qin Shi Huangdi (221-210 v. Chr.) liet een beschermingswal bouwen tegen de invallende en rondtrekkende horden Mongolen die de Chinese boeren steeds vlak na de oogsttijd beroofden. De Grote Muur heeft eeuwenlang dienst gedaan. Pas in de 13^e eeuw na Chr. slaagden de Mongolen erin om de 6200 km Grote Muur definitief te doorbreken. In de 17^e eeuw werd de Grote Muur in rap tempo verder ontmanteld. Gelukkig keerde vanaf de jaren vijftig van de vorige eeuw het tij voor de Grote Muur. Er werden grootschalige restauraties ingezet waardoor de Grote Muur over lange afstanden in oude luister werd hersteld. De Grote Muur is doorgaans zo’n 6 tot 8 meter hoog, 4 meter breed en weerszijden voorzien van kantelen en kruisboogschietgaten. Verder staan op korte afstand (tweemaal het afstandsbereik van kruisboogpijlen) wachttorens om de muur te beschermen tegen indringers. De Grote Muur ligt nu als een gigantische python over het landschap uitgekronkeld en loopt vaak over bergrichels en toppen. Kennelijk was het adagium: hoe onbegaanbaarder de locatie, des te geschikter deze was als ondergrond voor de Grote Muur.

De marathonreis begon op dinsdag 13 mei 2008. Tezamen met Steven van de Veire vloog ik om 13.00 uur vanaf Brussel naar Beijing/Peking. De volgende dag om even na 5.00 uur in de ochtend, kwamen we aan. De trein en metro brachten ons vlot naar ons hotel, The Capital Hotel, op een steenworp afstand van de Verboden Stad in hartje centrum van Beijing. Ons hotel was een verplicht onderdeel van onze vijfdaagse package van The Great Wall Marathon-organisatie. Hoewel ik als vrije reiziger vooraf niet bijster enthousiast was over een meerdaags geheel vastgelegd marathonprogramma, heb ik mijn mening gedurende mijn verblijf in Beijing daarover behoorlijk bijgesteld. Het was eigenlijk best wel gerieflijk om je vijf dagen lang te laten verwennen in een vijfsterrenhotel. Zeker de eerste uren in het hotel na een lange vermoeiende vliegreis waren heerlijk. In het vliegtuig had ik vrijwel niet geslapen en ik voelde me klam in m’n kloffie. Een verkwikkende douche en een comfortabel bed met strakke frisse lakens, waren een perfecte start om iets aan het opgelopen slaaptekort en jet lag te doen. Na een power nap van vier uur waren Steven en ik paraat voor onze eerste activiteit. Het werd een wandeling naar het Tian Tan Complex met de ronde toren met drie etages van daken: Tempel van de Hemel (Qinian Dian). Chinese keizers baden daar voor een goede oogst. Op de terugweg naar ons hotel werden we overvallen door een stevige regenbui. Dit was de enige regen die we gedurende ons verblijf van elf dagen hebben gehad.

Mijn eerste indruk van Beijing was gunstig. De mensen zijn er vriendelijk en je kunt als toerist je makkelijk over straat bewegen zonder continu door jan en alleman te worden aangesproken. Alleen verkopers en taxichauffeurs spreken toeristen aan. Maar goed, van hen verwacht je niet anders. Het centrum van Beijing is modern en kan zich prima meten met andere wereldsteden. In de centrale winkel- en uitgaansstraat in Beijing -Wangfujing- zie je de laatste mode, de laatste snufjes op het gebied van elektronica, de recentste films en dergelijke.

Het autopark op straat is erg modern. Veel koetswerk van Chinese en Japanse makelij rijdt daar rond. China heeft niet zoals Rusland en het voormalige Oostblok een autotraditie. Men is direct van de fiets op de auto overgestapt. Hoewel je nog steeds een hoop oude fietsen, transportfietsen en ander twee/driewielige exotica ziet, zijn elektrische fietsen ook erg populair. Op dat punt loopt China voorop. Bromfietsen en motoren zijn er echter niet.

Ook aan de buitenwijken van Beijing is te zien dat China in een razendsnel tempo zich aan het transformeren is. Al die nieuwe, grote kantoorkolossen en hoge woonflatgebouwen. Indrukwekkend allemaal. Vanouds wonen stedelijke Chinezen in zogeheten hutongs. Dit zijn compacte buurten gebouwd in traditionele bouwstijl. Het zijn lage woningen zonder een bovenetage. De woningen zijn meestal gegroepeerd rondom een hofje en zijn ommuurd. De regering beseft gelukkig dat deze hutongs ook tot het culturele erfgoed behoren en dat niet alles zomaar weggerenoveerd moet worden. In Beijing is men zelfs op betrekkelijk grote schaal hutongs aan het restaureren.

Hoewel het stadsbestuur in Beijing zich nu wel bewust is van het economisch-toeristisch belang van een aantrekkelijk cultuur-historisch centrum, zijn er in het verleden helaas onomkeerbare beslissingen genomen die het aanzien van de stad drastisch hebben veranderd. Zo heeft de toenmalige partijleider van de communistische partij Mao Tse Toeng bevolen dat de oude stadsmuren van Beijing afgebroken moesten worden. In de jaren vijftig en zestig heeft dat zijn beslag gekregen. Op de vrijgekomen plaatsen zijn ringwegen aangelegd. Alleen twee imposante poorten vlakbij het Plein van de Hemelse Vrede herinneren nog aan het bestaan van de stadsmuren. De stadsmuren moeten kolossaal zijn geweest: ruim tien meter hoog en evenzo breed. In Xi’an eens een regeringszetel van een toenmalig uitgestrekt Chinees rijk, hebben we gelukkig nog een goede indruk gekregen van vrijwel onneembare Chinese stadsmuren.

Tegen het einde van de middag ontmoetten we Bonny en haar vader in de lobby van ons hotel. Zij waren al zaterdag vertrokken om ca 2.000 km westelijker van Beijing in de provincie Sichuan enkele bezienswaardigheden te bezichtigen. Hun verblijf daar was totaal anders verlopen dan verwacht. Een zeer krachtige aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter had op 12 mei het gebied getroffen. In de centrale provincie Sichuan komen gewoonlijk nauwelijks aardbevingen voor. De bebouwing was daarom niet berekend op krachtige schokken. De beving had een desastreus effect. In sommige gebieden waren hele dorpen en steden van de kaart geveegd. In de miljoenenstad Chengdu, 90 kilometer ten noordwesten van het epicentrum, was 80% van de gebouwen vernietigd. Volgens de laatste editie (vrijdag 23 mei) van China Daily Mail die mij nog onder ogen was gekomen, waren 51.151 slachtoffers geborgen, 29.328 personen vermist en 288.431 gewond. Verder waren duizenden naschokken gevoeld waarbij ettelijke meer dan 6 op de schaal van Richter. Tijdens de aardbeving vonden ook aardverschuivingen plaats. De lopen van diverse rivieren raakten daardoor geblokkeerd waardoor spontane stuwmeren werden gevormd. Het Tangjiashanmeer was daar een voorbeeld van. De puinrand kon elk moment doorbreken en zorgde zo voor overstromingsgevaar. Meer dan honderdduizend mensen in het rampgebied moesten daarom worden geëvacueerd. Gelukkig heeft deze ramp zich niet voltrokken. Bonny en haar vader hadden een werkelijk vreselijke nacht gehad. De mensen mochten vanwege de naschokken de gebouwen niet in, liepen buiten verdwaasd rond en verkeerden in een shock. Tot overmaat begon het ’s nachts hard te regenen terwijl er geen droge schuilgelegenheden voorhanden waren. Ook op het station en luchthaven was het een chaos van mensen die dolgraag weg wilden van de plek des onheils.

Heel China verkeerde door de aardbeving in een shock. Radio, tv en kranten stonden bol van de berichtgeving hierover. Wat mij trof was de openheid en de professionaliteit waarmee de Chinese overheid in deze rampsituatie optrad. Van een nogal gesloten land en strak centraal geleid land verwacht je heel anders. Ook tussen de mensen ontstond een zekere solidariteit. Die week werd elke dag om 12.00 uur twee minuten stilte in acht genomen om de getroffenen te herdenken. Zo zetten veel buschauffeurs en automobilisten hun bus of auto uit piëteit even stil langs de kant van de weg waardoor het verkeer een stuk rustiger werd. Hoewel we er goed van doordrongen waren van de vreselijke impact van de ramp, was het weinig zinvol om ons daarop volledig te blijven richten. Wat kun je als buitenstaander daar voor de mensen betekenen? Ook voor de mensen in Beijing ging het dagelijkse leven gewoon door. Dus ook wij vervolgden onze plannen.

Verkenningsbezoek aan de Grote Muur

Op donderdag 15 mei gingen alle lopers met de bus voor een inspectietoer naar de marathonlocatie. We moesten om 4.00 uur opstaan, want de bussen vertrokken om 5.00 uur. Op deze dag konden we met onze eigen ogen aanschouwen hoe het loopparcours op de Grote Muur zou zijn. De Grote Muur zag op dit stuk er perfect uit. Het loopparcours van de marathon over de Muur was 4,3 km lang en bestond voor 95% uit traptreden. Het parcours over de Muur nam je als marathonloper tweemaal: na ca 5 km van boven naar beneden en dan na 33 km van beneden naar boven.

Er waren enkele zeer steile trappen bij met hoge traptreden. “Hoe moest je daarover rennen?”, zo vroeg ik me af. Ook was ik benieuwd hoe goed de loopcoördinatie en concentratie van een marathonloper zou zijn bij het voor de tweede keer rennen over de muur. Een misstap en je kon een doodsmak maken. De Grote Muur was op twee plaatsen zeer versmald. Van het looppad was niet veel meer overgebleven dan een meter brede looprichel langs een afgrond met een trapleuning als houvast. De Grote Muur bood een werkelijk schitterend uitzicht over de bergachtige omgeving. De bergen waren weliswaar niet erg hoog, maar de toppen waren toch kaal en onbegaanbaar. Tussen de weelderige begroeiing in de dalen waren her en der dorpjes zichtbaar. De aanblik van het landschap was wel typisch oosters. Het is moeilijk uit te leggen waar dat aan ligt: de vormen van de bergen, de type begroeiing, de inval van het zonlicht. Het was die donderdag een prachtige dag: vrijwel onbewolkt en ruim 25 graden. Dat beloofde wat voor de zaterdag….

De Verboden Stad van Beijing

Vrijdags maakten we een rondwandeling door het centrum. De zon scheen ‘volop’. In het centrum van de stad kun je wel de smog merken. Het zonlicht is niet echt fel maar wat diffuus. Vlakbij de grond is de lucht wel degelijk warm. De temperatuur overschrijdt met gemak de vijfentwintig graden. We bezochten het Tian’an Men Plein ofwel het Plein van de Hemelse Vrede. Daar had in 1989 de studentenopstand voor meer democratie plaatsgevonden. De opstand werd bruut neergeslagen met ettelijke doden tot gevolg. Het plein is wijds. Het is ca 400 meter breed en 800 meter lang. Aan de voorzijde van het plein staat een indrukwekkende, 40 meter hoge oude stadspoort, de Qian Men. Aan weerszijden van het plein staan de Grote Hal van het Volk en het Chinees Nationaal Museum. Het zijn betonnen bouwwerken die allebei zijn opgetrokken in de kenmerkende strakke, communistische bouwstijl. Aan het einde van het plein begint de ommuring van de Verboden Stad, de oude keizerlijke residentie met zijn vele tempels. Midden op het plein staat het mausoleum van partijleider Mao Tse Toeng.

Op het immense Tian’an Men Plein vond een grappig voorval plaats. We kwamen met een groep toeristen uit de ondergrondse voetgangerstunnel het plein opgelopen en zagen even verderop een jonge vader staan met zijn dochtertje. Toen we naderbij kwamen zagen we dat het meisje een wat merkwaardig kapsel had. Haar hoofd was met een tondeuse vrijwel geheel kaal geschoren. Alleen hier en daar waren nog wat plukjes haar zichtbaar. Nog dichterbij gekomen zagen we pas echt de vorm van de overgebleven plukken haar: het cijfer 2008. We voelden al een lach opkomen en voorvoelden wat we aan de andere zijde zouden zien. En jawel hoor, daar stonden de vijf Olympische ringen. Uit onze toeristengroep steeg gejoel op. De camera’s klikten volop. Het arme meiske werd er helemaal beduusd van en stond er hulpeloos bij. Ze stond op het punt te gaan huilen. En pappie? Die keek op een afstandje geamuseerd toe! Ik hoop voor hem dat zijn dochter foto’s van dit kapsel later nooit onder ogen zal krijgen. Dat wordt hem nooit vergeven! Hij zal heel wat uit te leggen hebben….

Onze tocht ging vervolgens naar de Verboden Stad. Dit is een ommuurd complex van ca 800 x 1.100 meter met vier grote pleinen. Op de grens van het tweede en derde plein staat een imposant bouwwerk op een verhoging: de Hal van de Opperste Harmonie. Deze hal werd gebruikt voor belangrijke gebeurtenissen zoals de kroning van een keizer. De Verboden Stad werd voltooid in 1420 na Chr. en diende bijna 500 jaar voor 24 keizers. Tot in de jaren 20 van de vorige eeuw was het exclusieve domein van het keizerlijke hof en hoogwaardigheidsbekleders.

Bovenop de toegangspoort van de Verboden Stad, was het mogelijk om je om te kleden tot een traditionele Chinees uit de Oudheid en je te laten fotograferen. En jawel, Steven en ik hebben de ontzettende toerist uitgehangen. We hebben ons laten uitdossen tot staande schemerlampen. Ons gewaad was een felgele zijden kimono met rode borduursels, veelal draken erop. Om de gordel zat een brede rode (judo)band en om de schouders een grijze, fijngeborduurde cape, afgewerkt met een felblauwe kraag. Op onze hoofden hadden we een ronde lampionachtige hoed met een brede gele rand en Pruisisch aandoend uitsteeksel er bovenop. Het zag er niet uit….

Op het eerste plein van de Verboden Stad kwam ik een grappig souvenir tegen: een traditionele Chinese rijstplukkershoed. Omgerekend in euro’s kostte hij slechts drie euro. Het is een ronde, puntige hoed van stro waarin drie Chinese karakters waren ingevlochten. De karakters voor: China, Beijing en de Verboden Stad. Het karakter China is voor een westerling heel makkelijk te herkennen. De Chinezen zeggen “Middenrijk” als zij China bedoelen. Middenrijk is visueel heel treffend weergegeven: het is een liggende rechthoek met een verticale streep precies door het midden. De rijstplukkershoed was uit oogpunt van bescherming tegen de warme zon een gouden zet. De brede rand hield de zon weg uit mijn nek en mijn gezicht koel. Bovendien was aan de binnenzijde een rand gevlochten waardoor de hoed nauwelijks contact had met het hoofd. Het voorkwam zo een klam zweterig hoofd. Deze hoed was mijn mascotte van deze vakantie. Ik heb ‘m ook gedragen tijdens de marathon en heb ‘m zelfs meegenomen naar Rotterdam. Het grappige was dat Chinezen zelf absoluut niet gezien wilden worden met zo’n voorwerelds hoofddeksel. Veel te achterhaald. Echter, een westerse toerist met zo’n rijstplukkershoed vonden zij prachtig. Ik heb zelden zoveel lachende reacties geoogst tijdens een marathon, ook van de marathonlopers.

Na het bezoek door de Verboden Stad maakten we met (naar achteraf bleek) een illegale riksha een toer door een hutong en streken daarna neer aan een aangenaam terras aan een van de drie meertjes ten noorden van de Verboden Stad. Wat smaakte het biertje daar toch goddelijk na een dag hard werken!

De Chinese Muur marathon

Op zaterdag 17 mei was het D-day. ’s Ochtends om vier uur stonden we op, want een uur later vertrok de bus naar het startpunt. Het was die dag bewolkt. Om te rennen was het ideaal weer. Het start- en eindpunt lag op een vierkant openluchtheaterachtig plein direct grenzend aan de Grote Muur. Vlak voor het startpunt werd door een groep van 40, 50 Chinese dames een traditionele dans uitgevoerd. Zij waren zwaar geschminkt: hun gezichten waren spierwit, met hier en daar wat rode bijkleuring op de wangen. Zij waren gekleed in fel groene of rode kimonopakken en hadden grote gekleurde waaiers bij zich. Ze stonden in vier rijen van ca 10 personen opgesteld en liepen op traditionele volksmuziek statig waaierend naar voren en liepen vervolgens via de zijkant weer terug.

Vooraf aan de start werd een plechtige herdenking gehouden voor de aardbevingsslachtoffers eerder die week. Een heel comité Chinese notabelen hield een toespraak. Om ca 9.00 uur klonk het startschot. De eerste lichting marathonlopers vertrok onder luid gejuich van het publiek. Tien minuten later volgde de tweede groep. Steven was ik tijdens de toespraken uit het oog verloren en was kennelijk met de eerste groep lopers vertrokken. Ikzelf ging met de tweede lichting mee. Naast de marathon was het mogelijk om ook andere loopafstanden te doen: de 5 km, 10 km of de halve marathon. Kort na de start kruisten we een rivierbedding waarin nog wat water stond. Midden in de rivier was een eiland waarin een metershoge groene drakenkop uit de grond kwam. Het lange achterlijf stak zowel met het middendeel als met de staart ook uit de grond. De totale lengte van de draak zal zo’n 15 meter zijn geweest. Na de kruising met de rivierbedding liep het parcours over een perfect gladde asfaltweg naar boven. Naarmate we verder liepen, werd het uitzicht over het omliggende land ook mooier. Na 5 km kwamen we bij de Grote Muur aan. Dat was een gedenkwaardig moment. Nu ging het gebeuren. Hoewel de lucht niet zo helder was als donderdag, was het uitzicht toch wijds en bood prachtige vergezichten. Onder de lopers heerste een opgewekte, haast uitgelaten stemming. Ik heb zelden zoveel mensen tijdens een marathon geanimeerd met elkaar zien praten. De lopers kwamen over de hele wereld. Zo sprak ik een onderweg met een Nieuw Zeelander en ook met een jonge Chinese bankier die in Londen werkte. Het rennen over de Chinese Muur deed iedereen gelukkig uiterst bewust en voorzichtig. Ik heb tijdens de race dan ook niemand zien vallen. Bij het slotdiner aan het einde van de dag hoorden we dat slechts één loper door de ambulance moest worden opgehaald. Voorwaar, een heel goede prestatie gezien de in totaal 1.700 lopers die over de muur hebben gerend en de moeilijkheid van het parcours.

Een paar punten van de Grote Muur staan me nog goed bij. Het eerste punt betreft de eerste bocht naar links op de Grote Muur. Je ziet dan achter je de Grote Muur vanuit een bergtop als een lange, rechte, glooiende hoogspanningskabel naar je toe komen. Kijk je rechts over de Muur dan heb je een fraai uitzicht over trapakkers met boomgroepen en hier en daar een huisje in het groen. Voor je kronkelt de Muur omhoog naar een wachttoren. Het tweede markante punt is de versmalling halverwege het parcours. Het looppad bestaat dan niet meer uit gemetselde traptreden maar uit een ca 1 meter breed pad, geplaveid met natuursteen dat niet in treevorm is gemetseld, maar domweg schuin naar voren afloopt. Hier ontstond een file van lopers. De lopers schuifelden een voor een voorzichtig naar beneden, zich stevig vasthoudend aan een dunne ijzeren trapleuning. Een ander gedenkwaardig punt is vlak voor de afdaling naar de rivier met het startpunt. Je kijkt dan via een hoek schuin de diepte in en ziet enkele honderden meters lager het groene water in de kronkelige rivierbedding liggen. De rivierbedding stroomt door een prachtig bebost berggebied.

De passage door het openluchttheater was prettig. Eindelijk weer wat toeschouwers die de lopers aanmoedigden. Hierna liep het parcours enkele kilometers over een doorgaande weg met aan weerzijden vrij veel bebouwing. Daarna verliet het parcours de weg en liep over een onverhard schelpenpad langs een droge rivierbedding vol met keien. Het was aan te zien dat de rivier ook heftig kon stromen. Er was geen begroeiing in de bedding. Vervolgens ging het parcours door allerlei dorpjes. De dorpelingen waren nieuwsgierig en stonden lachend toe te kijken. Dit was voor hen een verzetje in hun anders zo rustige dorp. De kinderen probeerden hun Engels uit op de lopers, maar kwamen meestal niet verder dan een langgerekt en herhaald “Hellooo!’. Ik op mijn beurt groette hen in het Chinees terug: “Ni Hao!” Dat leverde wel eens verbaasde blikken op.

Het lopen over het platteland ging prima. Ik kon hier eindelijk mijn tempo maken. Het parcours was glooiend met hier en daar een stijging. Een heuveltop bood een fraai uitzicht op een stuwmeer. Tijdens het lopen kwam ik nog Fred en Barney Flintstone tegen, in hun katoenen berenvellenoutfit en opblaasknuppels. Het deelnemersveld was op dit punt van de race erg dun. Er was vaak honderden meters open ruimte tussen de lopers. De verzorgingsposten en de bewegwijzering waren overigens prima in orde. Ook het weer was perfect om te rennen: bewolkt, weinig wind en ca 18 graden. De voorspelde zware regenbuien bleven gelukkig uit.

Na 35 km kwamen we na een zwerftocht over het platteland terug bij het openluchttheater. Dit was weer slechts een passage. Bonny en haar vader stonden langs de kant. Nu stond ons de echte zware klus te wachten: bedwingen van de Grote Muur in omgekeerde richting. We moesten vanaf het laagste punt beginnen en op het hoogste punt eindigen. M’n benen gaven al aan het nodige gepresteerd te hebben en rust niet onaangenaam te vinden. Maar m’n benen moesten nog een uur werken. De tweede passage over de Grote Muur was pittig. Daarbij kwam dat ik het koud kreeg. Rennen was voor mij helaas niet mogelijk en daardoor koelde ik snel af. Op enkele plaatsen op de Grote Muur was de kou doordringend. De wind had boven op de heuvelrug vrij spel en blies ook venijnig door de schietgaten van de Muur. Ik was dan ook blij toen we de Grote Muur achter ons konden laten. Via de gladde asfaltweg gingen we enkele kilometers naar beneden. Dat was heerlijk. Ik kon me weer warm lopen. Het rennen ging me nog verrassend goed af. Ik zou de marathon riant onder de drie uur hebben gelopen als ik de hele marathon deze snelheid had kunnen aanhouden. De andere lopers keken ook wat vreemd op dat zo’n rare Chinese puntmuts zo laat in de race met die snelheid voorbij kwam gesprint. De finish was prettig. Ik was weliswaar moe maar niet uitgeput. Dat is wel eens anders geweest. M’n finishtijd was 5.47.47 uur, goed voor plek 244 van de 409 gefinishte heren. Steven kwam binnen op 5.37.02 uur, goed voor plek 227. De snelste man was de 37-jarige Mexicaan Romualdo Sanchez Garota die op 3.18.48 uur binnenkwam. De snelste vrouw was de Zuid-Afrikaanse Leanne Juul met 4.09.10 uur. In totaal deden 173 dames mee. Over alle afstanden (5, 10, 21,2 en 42,2 km) tezamen deden meer dan 1.700 deelnemers mee, een absoluut deelnemersrecord voor deze marathon. Na de finish hebben Steven en ik een foto laten nemen met glimmende plakken om onze nek en de Grote Muur op de achtergrond. Deze fraaie fotosetting leverde dé plaat van de vakantie op.

’s Avonds was de prijsuitreiking tijdens het slotdiner van de Great Wall Marathon in de grote zaal van Hotel Beijing, een andere vijfsterrenkolos niet ver van ons hotel. Er zaten ca 600 gasten aan grote ronde tafels. De Australische voorzitter van de marathonorganisatie hield een mooie speech en wees op het internationale karakter van dit evenement. Er waren deelnemers uit 49 verschillende landen. Het internationale gezelschap gaf een zeker Olympisch tintje aan het geheel. (Enkele maanden daarna, op 8-8-2008, begonnen de Olympische Spelen in Beijing en wel met een wervelende openingsshow.) De winnaar, de Mexicaan Romualdo Sanchez Garota, werd naar voren geroepen voor de huldiging. Hij begon zijn dankwoord direct met de woorden: “No puedo hablar Inglés” (Ik kan geen Engels spreken) en hield vervolgens een toespraak in het Spaans van waaruit ik slechts enkele woorden kon ontcijferen. Tussen alle huldigingen door was er ook heel een bijzondere huldiging. Het betrof een heel krasse dame die had deelgenomen aan de 10 km race. Het was de 85-jarige Margaret Hagerty afkomstig uit de VS. Ze finishte in 3.14.26 uur. Zij werd vanaf de 5 km (aanvang parcours op de Grote Muur) begeleid door enkele lopers en wist het stuk over de Grote Muur probleemloos te overbruggen. Deze dame kreeg van de zaal een lange, staande ovatie. Ik kreeg er werkelijk kippenvel van.

Het Zomerpaleis en de Ming Graven

De marathon over de Grote Muur was het doel van de reis. Nu dat achter de rug was, konden we de volgende dagen rustig vakantie vieren. We hebben nog twee dagen in en om Beijing rondgetoerd. Zo hebben we onder andere het Zomerpaleis (Yihe Yuan) van de Chinese keizers bezocht. Ook maakten we een bustrip buiten Bejing naar de Ming tombes waar 13 van de 16 Ming keizers begraven liggen. Daarna reisden we met de slaaptrein naar Xi’an om de beroemde terracotta legers te bezichtigen.

De stadsmuur van Xi'an en we terra cotta legers

Xi’an is een heel oude en redelijk fraaie stad. De stad heeft over een periode van 4.000 jaar als hoofdstad onder 11 dynastieën gediend. Hoogtepunt van de stad zelf is een wandeling over de ca 10m hoge stadsmuur. De muur vormt een rechthoek van 3 x 4 km. Dit is werkelijk de hoogste en gaafste stadsmuur die ik ooit heb gezien. Verder is een bezoek aan de islamitische wijk met zijn stratenlange bazar en eettentjes en de Grote Moskee een bezoek waard. Ons verblijfadres was een gezellig en gerieflijk hostel met drie binnenplaatsen met omlopende galerijen voor de logeerkamers op de eerste en tweede etage. Onze eerste nacht was spannend. Er was voorspeld dat ’s avonds een zware naschok zou komen. Om tijdig aan het begin van de aardbeving gewekt te worden, hadden we een lege bierfles op zijn kop op de rand van de tafel van onze slaapkamer gezet. Bij het schudden van het gebouw zou de fles omvallen en door zijn kabaal ons zeker hebben gewekt. Maar er gebeurde niets. ’s Ochtends stond de fles nog gewoon overeind op de tafel.

De volgende dag bezochten we de terracottalegers van grijze klei nabij Xi’an. Dat was indrukwekkend. De legers waren bedoeld om keizer Qin Shi Huangdi (ca 200 v. Chr.) in het hiernamaals bij te staan. Het leger werd in 1974 bij toeval door boeren ontdekt. Er zijn vier hallen over de groeven heen gebouwd waar de terracotta soldaten, officieren en cavalerie staan. Een bepaald gedeelte moet nog worden uitgegraven. Steven bereidde in een grote toeristen mall voor zijn ouders een grote verrassing voor. Hij kocht een manshoge terracotta officier als decoratiestuk voor in de tuin en liet die met de vrachtboot naar Nederland verschepen. Begin augustus 2008 arriveerde de verrassing bij zijn ouders. Ik zou best wel de gezichten van zijn ouders hebben willen zien bij de aflevering en het openen van de kist…

Op zaterdag 24 mei vlogen we weer terug naar Nederland. Het was jammer dat de tijd zo snel voorbij is gegaan. Er was nog zo ontzettend veel ander fraais te bewonderen, maar waarvoor we domweg geen tijd meer hadden in ons korte en overvolle reisprogramma. Ik hoop in de toekomst nog vaker eens terug te komen. Ik weet al een andere fraaie marathonreisbestemming in China: door het Himalayagebergte langs indrukwekkende dalen en eeuwenoude Tibetaanse kloosters.

China, Duo xie (“Hartelijk dank”) en Zaijian!! (“Tot ziens!!” in het Mandarijns).

Raymond

Tags: Landschappelijke marathons