De Grote Muur marathon - Beijing
Artikelindex
Beijing
De Grote Muur zelf behoort tot de zeven ‘nieuwe’ wereldwonderen, tezamen met Chichen Itza (de Maya stad in het schiereiland Yucatán, Mexico met zijn trap-piramide van Kukulcán), de oude Incastad Machu Picchu in Peru, de Cristo Redentor (het grote Christus de Verlosserbeeld boven op de berg bij Rio de Janeiro), het mausoleum Taj Mahal in India, de rotswoningen van de oude stad Petra, Jordanië en het Colosseum in Rome.
| |
|
De geschiedenis van de Grote Muur gaat terug naar de derde eeuw vóór onze jaartelling. De toenmalige (eerste) keizer van China, Qin Shi Huangdi (221-210 v. Chr.) liet een beschermingswal bouwen tegen de invallende en rondtrekkende horden Mongolen die de Chinese boeren steeds vlak na de oogsttijd beroofden. De Grote Muur heeft eeuwenlang dienst gedaan. Pas in de 13e eeuw na Chr. slaagden de Mongolen erin om de 6200 km Grote Muur definitief te doorbreken. In de 17e eeuw werd de Grote Muur in rap tempo verder ontmanteld. Gelukkig keerde vanaf de jaren vijftig van de vorige eeuw het tij voor de Grote Muur. Er werden grootschalige restauraties ingezet waardoor de Grote Muur over lange afstanden in oude luister werd hersteld. De Grote Muur is doorgaans zo’n 6 tot 8 meter hoog, 4 meter breed en weerszijden voorzien van kantelen en kruisboogschietgaten. Verder staan op korte afstand (tweemaal het afstandsbereik van kruisboogpijlen) wachttorens om de muur te beschermen tegen indringers. De Grote Muur ligt nu als een gigantische python over het landschap uitgekronkeld en loopt vaak over bergrichels en toppen. Kennelijk was het adagium: hoe onbegaanbaarder de locatie, des te geschikter deze was als ondergrond voor de Grote Muur.
De marathonreis begon op dinsdag 13 mei 2008. Tezamen met Steven van de Veire vloog ik om 13.00 uur vanaf Brussel naar Beijing/Peking. De volgende dag om even na 5.00 uur in de ochtend, kwamen we aan. De trein en metro brachten ons vlot naar ons hotel, The Capital Hotel, op een steenworp afstand van de Verboden Stad in hartje centrum van Beijing. Ons hotel was een verplicht onderdeel van onze vijfdaagse package van The Great Wall Marathon-organisatie. Hoewel ik als vrije reiziger vooraf niet bijster enthousiast was over een meerdaags geheel vastgelegd marathonprogramma, heb ik mijn mening gedurende mijn verblijf in Beijing daarover behoorlijk bijgesteld. Het was eigenlijk best wel gerieflijk om je vijf dagen lang te laten verwennen in een vijfsterrenhotel. Zeker de eerste uren in het hotel na een lange vermoeiende vliegreis waren heerlijk. In het vliegtuig had ik vrijwel niet geslapen en ik voelde me klam in m’n kloffie. Een verkwikkende douche en een comfortabel bed met strakke frisse lakens, waren een perfecte start om iets aan het opgelopen slaaptekort en jet lag te doen. Na een power nap van vier uur waren Steven en ik paraat voor onze eerste activiteit. Het werd een wandeling naar het Tian Tan Complex met de ronde toren met drie etages van daken: Tempel van de Hemel (Qinian Dian). Chinese keizers baden daar voor een goede oogst. Op de terugweg naar ons hotel werden we overvallen door een stevige regenbui. Dit was de enige regen die we gedurende ons verblijf van elf dagen hebben gehad.
Mijn eerste indruk van Beijing was gunstig. De mensen zijn er vriendelijk en je kunt als toerist je makkelijk over straat bewegen zonder continu door jan en alleman te worden aangesproken. Alleen verkopers en taxichauffeurs spreken toeristen aan. Maar goed, van hen verwacht je niet anders. Het centrum van Beijing is modern en kan zich prima meten met andere wereldsteden. In de centrale winkel- en uitgaansstraat in Beijing -Wangfujing- zie je de laatste mode, de laatste snufjes op het gebied van elektronica, de recentste films en dergelijke.
Het autopark op straat is erg modern. Veel koetswerk van Chinese en Japanse makelij rijdt daar rond. China heeft niet zoals Rusland en het voormalige Oostblok een autotraditie. Men is direct van de fiets op de auto overgestapt. Hoewel je nog steeds een hoop oude fietsen, transportfietsen en ander twee/driewielige exotica ziet, zijn elektrische fietsen ook erg populair. Op dat punt loopt China voorop. Bromfietsen en motoren zijn er echter niet.
Ook aan de buitenwijken van Beijing is te zien dat China in een razendsnel tempo zich aan het transformeren is. Al die nieuwe, grote kantoorkolossen en hoge woonflatgebouwen. Indrukwekkend allemaal. Vanouds wonen stedelijke Chinezen in zogeheten hutongs. Dit zijn compacte buurten gebouwd in traditionele bouwstijl. Het zijn lage woningen zonder een bovenetage. De woningen zijn meestal gegroepeerd rondom een hofje en zijn ommuurd. De regering beseft gelukkig dat deze hutongs ook tot het culturele erfgoed behoren en dat niet alles zomaar weggerenoveerd moet worden. In Beijing is men zelfs op betrekkelijk grote schaal hutongs aan het restaureren.
Hoewel het stadsbestuur in Beijing zich nu wel bewust is van het economisch-toeristisch belang van een aantrekkelijk cultuur-historisch centrum, zijn er in het verleden helaas onomkeerbare beslissingen genomen die het aanzien van de stad drastisch hebben veranderd. Zo heeft de toenmalige partijleider van de communistische partij Mao Tse Toeng bevolen dat de oude stadsmuren van Beijing afgebroken moesten worden. In de jaren vijftig en zestig heeft dat zijn beslag gekregen. Op de vrijgekomen plaatsen zijn ringwegen aangelegd. Alleen twee imposante poorten vlakbij het Plein van de Hemelse Vrede herinneren nog aan het bestaan van de stadsmuren. De stadsmuren moeten kolossaal zijn geweest: ruim tien meter hoog en evenzo breed. In Xi’an eens een regeringszetel van een toenmalig uitgestrekt Chinees rijk, hebben we gelukkig nog een goede indruk gekregen van vrijwel onneembare Chinese stadsmuren.
Tegen het einde van de middag ontmoetten we Bonny en haar vader in de lobby van ons hotel. Zij waren al zaterdag vertrokken om ca 2.000 km westelijker van Beijing in de provincie Sichuan enkele bezienswaardigheden te bezichtigen. Hun verblijf daar was totaal anders verlopen dan verwacht. Een zeer krachtige aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter had op 12 mei het gebied getroffen. In de centrale provincie Sichuan komen gewoonlijk nauwelijks aardbevingen voor. De bebouwing was daarom niet berekend op krachtige schokken. De beving had een desastreus effect. In sommige gebieden waren hele dorpen en steden van de kaart geveegd. In de miljoenenstad Chengdu, 90 kilometer ten noordwesten van het epicentrum, was 80% van de gebouwen vernietigd. Volgens de laatste editie (vrijdag 23 mei) van China Daily Mail die mij nog onder ogen was gekomen, waren 51.151 slachtoffers geborgen, 29.328 personen vermist en 288.431 gewond. Verder waren duizenden naschokken gevoeld waarbij ettelijke meer dan 6 op de schaal van Richter. Tijdens de aardbeving vonden ook aardverschuivingen plaats. De lopen van diverse rivieren raakten daardoor geblokkeerd waardoor spontane stuwmeren werden gevormd. Het Tangjiashanmeer was daar een voorbeeld van. De puinrand kon elk moment doorbreken en zorgde zo voor overstromingsgevaar. Meer dan honderdduizend mensen in het rampgebied moesten daarom worden geëvacueerd. Gelukkig heeft deze ramp zich niet voltrokken. Bonny en haar vader hadden een werkelijk vreselijke nacht gehad. De mensen mochten vanwege de naschokken de gebouwen niet in, liepen buiten verdwaasd rond en verkeerden in een shock. Tot overmaat begon het ’s nachts hard te regenen terwijl er geen droge schuilgelegenheden voorhanden waren. Ook op het station en luchthaven was het een chaos van mensen die dolgraag weg wilden van de plek des onheils.
Heel China verkeerde door de aardbeving in een shock. Radio, tv en kranten stonden bol van de berichtgeving hierover. Wat mij trof was de openheid en de professionaliteit waarmee de Chinese overheid in deze rampsituatie optrad. Van een nogal gesloten land en strak centraal geleid land verwacht je heel anders. Ook tussen de mensen ontstond een zekere solidariteit. Die week werd elke dag om 12.00 uur twee minuten stilte in acht genomen om de getroffenen te herdenken. Zo zetten veel buschauffeurs en automobilisten hun bus of auto uit piëteit even stil langs de kant van de weg waardoor het verkeer een stuk rustiger werd. Hoewel we er goed van doordrongen waren van de vreselijke impact van de ramp, was het weinig zinvol om ons daarop volledig te blijven richten. Wat kun je als buitenstaander daar voor de mensen betekenen? Ook voor de mensen in Beijing ging het dagelijkse leven gewoon door. Dus ook wij vervolgden onze plannen.